Անհիշաչարություն

Լսեցի, որ մեկը պատմում էր հայր Մոտիի մասին, որի աշակերտն էր Իսահակը, և սրանք երկուսն էլ ընտիր հայրեր եղան: Հայր Մոտին Հերակլայում սկսեց իր առաջին վանքը կառուցել, սակայն այնտեղ դժվարին կացության մեջ ընկնելով` այլ տեղ գնաց և դարձյալ սկսեց կառուցել: Սակայն այնտեղ  նույնպես բանսարկուի ազդմամբ  մի թշնամի գտնվեց, որ նեղում էր նրան: Ծերը վեր կացավ գնաց իր գյուղը, իր համար վանք շինեց և այնտեղ փակվեց: Շատ Ժամանակ անց հավաքվեցին այնտեղի ծերերը, որտեղից նա հեռացել էր, իրենց հետ վերցնելով նաև այն եղբորը, որ տրտմեցրել էր նրան, գնացին նրա մոտ, որ աղաչեն նրան և իրենց վանքը բերեն: Երբ մերձեցան այն տեղին, ուր հայրն էր, թողեցին իրենց մախաղները այնտեղ, ինչպես նաև այն եղբորը, որը տրտմեցրել էր նրան, մենակ թողեցին այնտեղ: Եվ երբ բախեցին, ծերը սանդուղքն իջեցրեց, նայելով՝ տեսավ նրանց և ճանաչեց, ապա հարցրեց. «Ո՞ւր են ձեր մախաղները»: «Այսինչ անունով եղբոր մոտ են»,– պատասխանեցին նրանք: Եվ ծերը, երբ լսեց այն եղբոր անունը, ցնծությունից վերցրեց կացինը, կոտրատեց դռները և դուրս գալով ընթացավ դեպի եղբայրն ու ընկնելով նրա առաջ` առաջինը նրան ողջունեց: Եվ նրանց բոլորին տանելով իր խուցը` երեք օր ուրախացրեց նրանց` ինքն էլ հետները ուրախանալով, ինչը բնավ սովոր չէր անել, այնուհետև վեր կենալով  գնաց նրանց հետ: Սրանից հետո եպիսկոպոս ձեռնադրվեց և դարձավ սքանչելագործ այր: Եվ երանելի Կյուրեղը նրա աշակերտ Հայր Իսահակին եպիսկոպոս ձեռնադրեց:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016