Անընչության մասին

Հույժ ճգնավոր մի եղբայր արծաթասիրության պատերազ­մի մեջ ընկավ և իր ձեռագործից ստացված մեկ դահեկանը դարձրեց հինգ դահեկան, ապա շատ չանցած` հիվանդացավ, և նրա ոտքերը նեխեցին: Սկսեց դեղեր գնել և ծախսեց այն հինգ դահեկանը, սակայն դեղերից օգուտ չունեցավ: Երբ ցավերը շատացան, բժիշկները որոշե­ցին կտրել նրա ոտքերը, իսկ նա չափազանց վշտացավ, հառաչանքով ողբաց առ Աստված և ողջ գիշերը լաց եղավ, որովհետև առավոտյան բժիշկը պետք է կտրեր նրա ոտքերը: Այնժամ նրա մոտ կանգնեց Տի­րոջ հրեշտակը, մոտեցրեց ձեռքը և ցամաքեցրեց նրա ոտքերի շարավն ու ասաց. «Ի՞նչ կասես այժմ. կամենո՞ւմ ես ունենալ հինգ դահեկան և ոտքերդ կտրել տալ, թե՞ քո ոտքերն ես ուզում և դահեկանների կո­րուստը»: Իսկ եղբայրն ամոթից չգիտեր՝ ինչ պատասխան տա, քանզի գիտակցեց, որ հանուն փող կուտակելու էր հեռացրել իրենից Աստ­ծո խնամատարությունը: Իսկ Աստծո հրեշտակը նույն պահին բժշկեց նրան ու անհայտացավ: Դրանից հետո եկավ բժիշկը՝ նրա ոտքերը կտրելու, և տեսնելով նրան առողջացած՝ հիացմունքով սաստիկ զար­մացավ և լսելով նրանից առողջանալու պատմությունը` հավատաց Քրիստոսին և դարձավ քրիստոնյա, քանզի մինչ այդ կռապաշտ էր: Իսկ եղբայրը, Աստծո խնամատարությունից խրատվելով, ընտիր կրո­նավոր դարձավ՝ վերջին աղքատությամբ զարդարված:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016