Արիության և համբերության մասին

Հայր Պիմենը և իր եղբայր Հոբը ապրում էին Եվրակիա անա­պատում, և նրանց մայրը գնաց նրանց տեսնելու: Երբ որդիներն իմա­ցան, մտան եկեղեցի և փակեցին դուռը, իսկ մայրը ողորմագին ձայնով ու կարոտակեզ խոսքերով լաց էր լինում դրսում, իսկ նրանք լսում էին: Եվ Հոբը, գալով դռան մոտ, ասաց. «Ի՞նչ ես ուզում դու, կի՛ն, ինչո՞ւ ես լալիս»: Եվ մայրն ասաց. «Կեղեքվում եմ կարոտից և խորով­վում եմ գորովից, որով սնուցեցի ձեզ և ծնեցի: Ինչո՞ւ եք փախչում ձեր մորից»: Եվ Հոբն ասաց. «Այստե՞ղ ես կամենում մեզ տեսնել, թե՞ կամենում ես մշտնջենական կյանքը վայելել մեզ հետ»: Եվ մայրն ասաց. «Այստեղ չտեսնե՞մ»: Եվ որդին ասաց. «Եթե կարողանաս համ­բերել այս աշխարհում, այնտեղ միշտ մեզ հետ կլինես»: Եվ մայրն ու­րախացավ ու դարձյալ մխիթարված՝ գնաց խնդությամբ: Եվ եղբայր­ներն ասացին միմյանց. «Մեր մորը չտեսանք, հետևաբար միմյանցով մխիթարվել և միասին ապրել ևս պետք չէ»: Եվ հեռացան իրարից. Պիմենը՝ դեպի արևելք, Հոբը՝ դեպի արևմուտք` ծովեզրի կողմը: Եվ շատ ժամանակ անց, երբ մոտ էր վախճանը, գնաց Հոբը եղբոր մոտ և տեսավ, որ նա արմավ էր ուտում: Հոբն ասաց նրան. «Մորդ անմխի­թար թողեցիր, իսկ դու արմավո՞վ ես մխիթարվում»: Եվ Պիմենն ասաց նրան. «Մեղա Աստծո առաջ, որովհետև հասավ իմ մահվան օրը, բա­րիք խնդրեցի և կերա, այժմ հեռացի՛ր ինձնից, որպեսզի մարմնիս և հոգուս բաժանման ժամին ինձ մխիթարող չլինես»: Եվ Հոբը գնաց, յոթ օր հետո գալով՝ ողբալով ամփոփեց նրա մարմինը:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016