Արթուն և զգաստ լինելու մասին

Հայր Կասիանեն մեզ պատմեց ոմն անապատաբնակ ծերի մա­սին, թե Աստծուց շնորհ խնդրեց, որպեսզի երբեք չնիրհի աղոթքի ժա­մին: Ստացավ խնդրածը, սակայն եթե աշխարհիկ խոսք էր մեջտեղ գալիս, անհապաղ ննջում էր և չէր թողնում, որ իր լսելիքը դատար­կամիտ խոսք մտնի: Այս ծերն ասում էր, թե դևերը պատրաստ են աղոթքների մեջ ստախոսություն գցել, իսկ դա հոգևոր վարդապե­տության թշնամին է և հալածողը: Ասաց և այսպիսի օրինակ բերեց. «Մի անգամ ես հոգեշահ բաներ էի խոսում եղբայրների հետ, և նրանք այնքան խոր քնով բռնվեցին, որ մինչև անգամ կոպերը չէին կարողա­նում բարձրացնել, իսկ ես կամեցա թշնամու խաբեությունը ցույց տալ և դատարկ խոսք ասացի, նրանք բոլորը իսկույն զվարճությամբ արթ­նացան. «Մինչև հիմա երկնավոր բաներ էի խոսում ձեզ հետ, և ձեր բոլորի աչքերը ծանրացել էին, իսկ երբ ունայն խոսք մեջտեղ եկավ, բոլորդ արթնացաք»: Դրա համար, աղաչում եմ ձեզ, եղբայրնե՛ր, ճա­նաչե՛ք դևերի խաբեությունը և պահե՛ք ձեր հոգիները հեղգության թմբիրից, երբ հոգիների փրկության համար որևէ խոսք լսեք»:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016