Աստծուն և ընկերոջը սիրելու մասին

Սաստիկ ճգնավոր և աստվածասեր մի կրոնավոր անապատում մենակյաց մի բարեկամ ուներ: Վախճանվեց այդ մենակյացը, և կրո­նավոր բարեկամը, մտնելով նրա խուցը, հիսուն դահեկան գտավ և սկսեց տրտմել ու լաց լինել և մտավախություն ուներ, թե միգուցե այդ ոսկու պատճառով մենակյացը պակասի Աստծո ողորմությունից: Եվ երբ սաստիկ աղաչեց Տիրոջը դրա համար, տեսավ Տիրոջ հրեշտա­կին, որ նրան ասաց. «Ինչո՞ւ ես ցավագնում ու հոգոցներ քաշում այն մենակյացի համար, քանզի ով մարդասիրություն է կամենում` թող Աստծուն հանձնի նրան, քանզի եթե բոլորը կատարյալ լինեին, ինչպե՞ս կերևար Ատծո մարդասիրությունը»: Սրանով հավատաց եղ­բայրը, թե այն մենակյացին ողորմություն արեց Աստված, և գոհացավ Աստծուց:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016