Երկու դյուցազուն

Մի դյուցազուն էր դաշտի միջով ընթանում: Սաղավարտ, զրահ, վահան, նիզակ, գուրզ, թուրն էլ պատյանում դրած…  Դիմացից մի ծեր վանական էր ընդառաջ գալիս: Մաշված թասակը գլխին, հագին՝ կարկատած կապա, ձեռքին էլ՝ համրիչ:

- Ողջո՛ւյն քեզ, ազնի՛վ Հայր:

- Դու էլ ողջ եղիր, որդյա՛կ: Դեպի ո՞ւր ես ուղևորվում:

- Ռազմի դաշտ: Իսկ դո՞ւ:

- Իսկ ես արդեն իսկ պատերազմի մեջ եմ: Քո պես կարիք չունեմ այն փնտրելու:

Երկու դյուցազուններն ըմբռնումով միմյանց նայեցին: Եվ շտապեցին հայրենիքը փրկել երևելի ու աներևույթ թշնամուց:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի