Հանդարտություն

Մի ծեր պատմում էր, թե երեք մտերիմ ճգնասերներ կային: Երեքն էլ մենակյացներ էին, սակայն իրարից տարբեր խորհուրդներ ունեին. նրանցից մեկը կամեցավ ընտրել ճանապարհորդությունը, և որտեղ վեճ ու կռիվ էր լինում, խաղաղություն էր հաստատում` ըստ Տիրոջ խոսքի, թե` «Երանի խաղարարներին»  (Մատթ. Ե  9): Երկրորդը նախընտրեց հիվանդախնամ դառնալ, իսկ երրորդը գնաց անապատ, որպեսզի այնտեղ հանգիստ գտնի: Այս բաժանումից հետո առաջինը՝ չափազանց հոգնատանջ՝ մարդկանց թշնամանքների ու կռիվների պատճառով, չկարողացավ կարգավորել այս ամենը և ձանձրացած՝ եկավ հիվանդախնամի մոտ և նրան էլ գտավ խռովյալ վիճակում, որովհետև նա նույնպես չէր կարողանում կատարել պատվիրանը (Մատթ. ԻԵ 36-44): Եվ նրանք միասին գնացին անապատականի մոտ: Միմյանց տեսնելով՝ ուրախացան, և այս երկուսը նրան պատմեցին իրենց նեղությունների մասին և խնդրեցին, որ պատմի իրենց, թե ինչպիսի արդյունքի է հասել նա: Իսկ անապատականը ոչինչ չպատասխանեց, ապա որոշ ժամանակ անց նրանց ասաց. «Եկեք գնանք մի­մի սափոր ջուր բերենք»: Եվ երբ բերեցին, նրանց ասաց. «Լցրե՛ք այդ ջուրը այս թասի մեջ և կռանալով նայեցե՛ք ջրին: Ի՞նչ եք տեսնում»: Նրանք ասացին` ոչինչ: Եվ երբ ջուրը դադարեց շարժվել, նրանց ասաց. «Դարձյալ կռացե՛ք և նայե՛ք ջրին. այժմ ի՞նչ եք տեսնում»: Երբ նրանք պատասխանեցին, թե` մեր դեմքերն ենք հստակ տեսնում, նրանց ասաց. «Այդպես է նաև նրա պարագայում, ով մարդկանց մեջ է բնակվում, քանզի  խռովքների պատճառով չի կարող իր մեղքերը տեսնել, իսկ երբ անապատում հանդարտվի, այնժամ հստակ մտքով կհայի Աստծուն»:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016