Հիշեցում

Մի երիտասարդ իր նոր ու թանկարժեք ավտոմեքենայով ինչ-որ տեղ էր գնում՝ քթի տակ ծանոթ մեղեդին սուլելով: Հանկարծ նա ճամփեզրին նստած երեխաների տեսավ: Դանդաղեցրեց ընթացքը, կամացուկ շրջանցեց նրանց և պատրաստվում էր կրկին արագություն հավաքել, երբ լսեց, թե ինչպես քարը հարվածեց իր մեքենային:

Երիտասարդն արգելակեց մեքենան, զայրացած դուրս եկավ ու տղաներից մեկի օձիքից թափահարելով՝ բղավեց.

- Անպիտա՛ն: Ինչո՞ւ քար նետեցիր մեքենայիս վրա: Գիտե՞ս, թե այն որքան արժե:

- Ներեցեք ինձ, պարո՛ն,- պատասխանեց տղան,- ես չէի ուզում վնաս պատճառել Ձեզ ու Ձեր մեքենային:

Բանն այն է, որ եղբայրս հաշմանդամ է, նա ընկել է իր սայլակից ու ես չեմ կարողանում վեր բարձրացնել նրան, քանի որ ծանր է ինձ համար: Մենք արդեն մի քանի ժամ է օգնություն ենք խնդրում, սակայն ոչ մի մեքենա կանգ չի առնում: Եվ այլ ելք չէր մնում, քան Ձեր մեքենային քարով հարվածելը, այլապես Դուք էլ կանգ չէիք առնի:

Երիտասարդն արցունքները զսպելով օգնեց սայլակին նստեցնել հաշմանդամ տղային և հետո, երբ վերադարձավ իր մեքենայի մոտ, դռան վրա տեսավ քարի հարվածից փոս ընկած տեղը:

Նա դեռ երկար տարիներ վարեց այդ մեքենան, և ամեն անգամ «ոչ» էր լինում նրա պատասխանը դռան վրայի փոսը վերանորոգելու մեխանիկների առաջարկին, որովհետև ամեն անգամ այն հիշեցնում էր նրան, որ եթե շշուկն անտեսես, ապա քար կնետվի քեզ վրա:

 

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի