Իմաստուն դարբինը

Մի ծեր դարբին կար, որը հայտնի էր նրանով, որ երկրի լավագույն սրերն էր պատրաստում: Նրա մոտ տարբեր կողմերից զինվորներ էին գալիս և նա յուրաքանչյուրի համար գերազանց զենք էր պատրաստում: Եվ գնորդները հետո պարծենում էին իրենց մարտական հաջողություններով՝ յուրաքանչյուրը հարուստ ավարով էր վերադառնում արշավանքից:

Մի օր էլ մի պատանի եկավ նրա մոտ և ասաց.

- Ինձ համար մի սուր կռիր, վարպե՛տ, որպեսզի մեր արքայի հետ կարողանամ արշավանքի մասնակցել: Կարո՞ղ ես աշխարհի ամենալավ սուրը պատրաստել ինձ համար:

- Ինչո՞ւ չեմ կարող, կարող եմ,- պատասխանեց դարբինը,- բայց լավ սայրը երկար է պատրաստվում, մեկ տարուց արի:

- Դա շատ երկար ժամանակ է:

- Ստիպված ես այս արշավանքը բաց թողնել: Եթե ես շտապեմ, ապա վատ շեղբ կպատրաստեմ և դու ինձ կհանդիմանես: Այդ ընթացքում կարող ես պատրաստվել: Ես հասարակ սուր չեմ պատրաստի քո համար, ամեն ոք չի կարողանա այն գործածել, դրա համար հմտություն անհրաժեշտ կլինի: Գնա ուսուցչի մոտ և ռազմարվեստ սովորիր: Մի տարուց կգաս:

- Լավ, վարպե՛տ,- ասաց պատանին ու հեռացավ:

Վերադարձավ ինչպես պայմանավորվել էին՝ մեկ տարի անց:

- Դե ի՞նչ,- հարցրեց դարբինը,- ուսուցչի մոտ գնացի՞ր:

- Գնացի և շատ բան սովորեցի:

Ծերունին սուրը նրան հանձնեց: Երիտասարդն արշավանքի մեկնեց, որից վերադարձավ արդեն որպես կոփված տղամարդ, և իր հետ մեծ ավար բերեց: Մի օր նա վարպետի մոտ մտավ և ասաց.

- Շնորհակալ եմ քեզ, դու աշխարհի լավագույն սուրը պատրաստեցիր: Մենք հաղթեցինք:

- Ոչ, ես ամենասովորական շեղբը պատրաստեցի, ինչպես միշտ եմ անում,- ժպտալով պատասխանեց դարբինը,- և այն էլ ոչ թե մեկ տարում, այլ երկու օրում: Ուղղակի դու սովորեցիր լավ տիրապետել դրան: Ես քեզ վարժվելու ուղարկեցի, որպեսզի որպես պատրաստված զինվոր գնաս մարտի, այլ ոչ թե որպես անմորուս պատանյակ:

Որքան էլ, որ զենքը (գիտելիքը) լավը լինի, ամեն ինչ կախված է այն գործածելու կարողությունից և ճիշտ ժամանակից:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի