Ինքնակամ միաբանը

Մի շատ ինքնակամ միաբան կար, որ մշտապես իր ծերից օրհնություն էր կորզում այն ամենի համար, ինչ նրան միտքն էր հուշում (այսինքն՝ զոռով օրհնություն էր վերցնում՝ ցանկանալով ըստ իր կամքի վարվել):

Մի անգամ, երբ աշխատում էր իր ծերի հետ և նրա օգնությունը խիստ անհրաժեշտ էր, ասաց ծերին.

- Օրհնի՛ր, հա՛յր, որ գնամ տասը րոպե քնեմ:

Ծերը պատասխանեց.

- Մի փոքր համբերիր, զավա՛կս, որովհետև այժմ ինձ պետք ես: Կես ժամից կավարտենք և այնժամ կգնաս քնելու:

Բայց միաբանն իրենն էր պնդում:

Ծերը կրկին ասաց.

- Հե՛ր օրհնած, համբերի՛ր: Մի՞թե տասը րոպեն բավական է քնելու համար, որ խնդրում ես:

- Այո՛, օրհնությունդ տուր, որ գնամ քնեմ,- իրենն էր շարունակում միաբանը:

Ի վերջո, ծերը ստիպված համաձայնեց, և միաբանը գնաց՝ քնելու:

Երբ պառկեց իր անկողնում, հանկարծ սատանային տեսավ, որը ցասումով նետվեց նրա վրա, բռնեց ու այնպես սեղմեց, ասես ձեռքինը կիտրոն լիներ: Ինքնակամ միաբանը փորձեց դուրս պրծնել, բայց ոչինչ չստացվեց: Շարունակելով պայքարը, ստիպված այսպես աղոթեց. «Տե՛ր Հիսուս Քրիստոս, ողորմի՛ր ինձ հանուն իմ ծերի»:

Մեծ վշտով ասված այս աղոթքը (քանի որ միաբանը գիտակցեց իր անհնազանդությունն ու անարժան լինելը) այրեց սատանային: Միաբանը հասկացավ, որ ինքը օգնություն խնդրելու իրավունք չունի, ուստի Քրիստոսին խնդրեց ողորմել իրեն հանուն ծերի: Հենց դա՛ այրեց բանսարկուին, և նա կատաղությամբ դուրս նետեց նրան պատուհանից՝ մոտ հիսուն մետր հեռու շպրտելով, սակայն միաբանը բոլորովին չվնասվեց, քանի որ Աստված պահպանեց նրան:

Նա, վախեցած, վազեց ծերի մոտ ու պատմեց գլխին եկածը, և ծերը տարակուսում էր, թե ինչպես այդ ամենը տեղի ունեցավ տասը րոպեում:

Աստծու թույլ տված փորձությունից քաղած դասի շնորհիվ նա ամենլավ միաբանը դարձավ ամբողջ անապատում և մեծ առաջընթաց ունեցավ հոգևոր կյանքում:

Ռուսերենից թարգմանեց Էմիլիա Ապիցարյանը