Մեղքերից դառնալու մասին

Երևելի, գիտությամբ զարդարված մի մարդ կար: Սա տոնական մի օր նոր ու  թանկարժեք հագուստներ հագավ, զանազան պատիվներով մեծարվեց, ամբողջ օրն ընկերների հետ խաղ ու խարխճանքների, ըմպելիքի ու այս աշխարհի զանազան ունայն բաների մեջ անցկացրեց:

Երբ երեկո եղավ, զգաստացավ և լռելյայն իր սրտում ասաց. «Ո՞ւր է տոնախմբությունը, որ այսօր կատարեցինք, ո՞ւր գնացին բոլոր այն խրախճանքները»:

Արդ, տեսնելով, որ աշխարհիկ բոլոր ուրախությունները շուտափույթ անցնում են և տրտմության ու ցավի փոխակերպվում, հաջորդ առավոտ կրոնավորների վանք գնաց, որտեղ երկար տարիներ սրբությամբ, գիտությամբ և իմաստությամբ Աստծուն  ծառայեց և, բարի համբավով հռչակվելով ու փայլելով՝ անանց կյանք փոխադրվեց:

***

Մի ավազակապետ կար՝ այնքան չարագործ, անողորմ, արյունարբու, որ ճանապարհին ում հանդիպում էր, սպանում էր: Սուրբ ու առաքինի մի վանահայր, այս լսելով, կրկնակի հանդերձներ հագավ  և ազնվազարմ ձին նստեց և գնաց այն կողմերը, որտեղ ավազակապետն էր գտնվում: Սրան բռնեցին և  բերեցին ավազակապետի մոտ: Վանահայրն ավազակապետին հարցրեց.

- Ի՞նչ ես ուզում:

- Ձիդ ու զգեստներդ,- պատասխանեց նա:

Այն ժամանակ Հայրը նրան ասաց.

- Իրավունք ունես խնդրելու, քանի որ այս ամենն Աստծունն են և մանավանդ՝  հասարակաց են: Արդ, քանի որ ես երկար ժամանակ վայելեցի՝ արժանի է, որ հիմա էլ դու վայելես: Բայց կամենում եմ իմանալ, թե ի՞նչ ես անելու սրանք:

Պատասխանեց.

- Վաճառելու ենք և ուտելիք գնենք:

Այնժամ Հայրն ասաց.

- Որդյա՛կ, ինչո՞ւ ես այդքան չարչարանքով ու վտանգներով ուտելիք ու հանդերձանք հայթայթում: Ինձ հետ արի՛,  և ես անհրաժեշտ  քո բոլոր պետքերը  քեզ կտամ:

Իսկ երբ սա  հրաժարվեց` ասելով, թե ոսպ ու բակլա ուտել չի կամենում, Հայրը նրան ասաց.

- Քեզ և՛ միս, և՛ ձկնեղեն, և՛ հաց, և՛ անուշ գինի, և՛ շքեղազարդ անկողին կտամ, միայն թե իմ հետևից եկ:

Եվ երբ համաձայնվեց և վանք եկավ, հայրը նրան հանձնեց եղբայրներից մեկին, ով ամեն օր նրան նախապես ասված բոլոր  անհրաժեշտ բաները բերում էր: Արդ, երբ ավազակապետը հագենում էր, կրոնավորի կարգադրությամբ նստում էր գետնին` նրա դիմաց և տեսնում, որ նա միայն հաց էր ուտում և ջուր խմում:

Ավազակապետը նրան հարցնում է.

- Ինչի՞ համար ես այդքան ծանր ապաշխարություն կատարում: Մի՞թե  մեկին սպանել ես, կամ պոռնկություն արել:

Կրոնավորը, զարմանալով ու սոսկալով, պատասխանում է.

- Հեռո՛ւ ինձնից, Աստված մի՛ արասցե, եթե ես մարդ սպանած կամ թե մարմինս պոռնկության մեղքով ապականած լինեմ, քանի որ մանկությունից ի վեր այս վանքում եմ մեծացել: Նրա համար եմ ապաշխարում, որ մեռնելիս Աստծո առաջ ողորմություն գտնեմ:

Այդ ժամանակ ավազակը զղջալով՝ ասում է.

-Ես՝  եղկելիս ու թշվառականս, որ այնքան գողություն, մարդասպանություն, շնություն եւ այնքան անթիվ-անհաշիվ  չարիքներ եմ գործել ու  երբեք պահք չեմ պահել, ինչպե՞ս ողորմած Աստծուն ինձ հետ կունենամ:

Եվ ընկնելով վանահոր ոտքերը` արտասուք թափելով այնքան ապաշխարեց, որ ժուժկալությամբ ամենքին գերազանցեց:

Հայելի վարուց