Մեղքի խավարը Լույսով է փարատվում

«Ես եմ աշխարհի լույսը: Ով որ Ինձ հետևի, խավարի մեջ չի քայլի, այլ կունենա այն լույսը, որ առաջնորդում է դեպի կյանք»,- ասել է Քրիստոս (Հովհաննես 8:12):

Մեր Տերը՝ Իր կենդանարար խոսքով, լույս և կյանք բերեց մարդկությանը: Ահա թե ինչու Մատթեոս ավետարանիչն ասում է. «Այն ժողովուրդը, որ խավարի մեջ էր ապրում, տեսավ մի մեծ լույս, և լույս ծագեց նրանց համար, որ ապրում էին մահվան աշխարհի ու ստվերի մեջ» (Մատթեոս 4:16, Եսայի 9:2): Աշխարհ եկած Լույսը լուսավորեց և լուսավորում է լույսի կարոտ հոգիներին: Մեղավոր մարդը մեղքի և մահվան խավարի մեջ էր, բայց աշխարհի Լույսը՝ Քրիստոս, մարդեղացավ և եկավ ու փարատեց մեղքի ու մահվան խավարը մարդկության կյանքից. «Ես աշխարհ եկա որպես լույս, որպեսզի ով որ Ինձ հավատա, խավարում չմնա» (Հովհաննես 12:46): Քրիստոս եղավ այն լույսը, որ ծագեց մեր սրտերում, մաքրեց ու լուսավորեց մարդկային սրտերի ամենամութ անկյունները: Սրա մասին է գրում առակագիրը.  «Մարդու հոգին Տիրոջ լույսն է, որը քննում է սրտի շտեմարանները» (Առակներ 20:27): Նա «Լույս է խավարի մեջ՝ մթնած սրտերի» (Գրիգոր Նարեկացի, Բան ԽԴ):

Քրիստոս «արդարության արեգակ» է, իսկ այդ արեգակից ճառագայթող լույսը՝ Աստծո խոսքն է: Քրիստոս մեր ճանապարհն է (Հովհաննես 14:6), այդ ճանապարհը լուսավորողը Աստծո խոսքն է: Հիսուս Իր հետևորդներին կոչ է անում լինել ճշմարիտ Լույսի արտացոլանքը. «Դուք եք աշխարհի լույսը: Մի քաղաք, որ լեռան վրա է կառուցված, չի կարող թաքնվել: Ոչ ոք ճրագը վառելով կաթսայի տակ չի պահում, այլ այն դնում է աշտանակի վրա, որպեսզի լույս տա տան մեջ գտնվողներին: Այդպես էլ թող ձեր լույսը շողա մարդկանց առջև, որպեսզի նրանք տեսնեն ձեր բարի գործերը և փառավորեն ձեր Հորը, որ երկնքում է» (Մատթեոս 5:14-16): Սույն հատվածի վերաբերյալ Ս. Հովհան Ոսկեբերանը մեկնել է. «Ասում է աշխարհի և ոչ թե որևէ ազգի, կամ տասը քաղաքի, այլ ողջ տիեզերքի: Հոգևոր լույսը գերազանցում է արեգակի լույսին: Դուք այնպես կերևաք բոլորին, ինչպես մի քաղաք, որ լեռան վրա է կառուցված, ինչպես ճրագ, որ դրված է աշտանակի վրա և լույս է տալիս տան մեջ գտնվողներին»:

Պողոս առաքյալի խոսքերով ասած՝ «Ուստի հեռանանք խավարի գործերից և մեզ վրա վերցնենք լույսի զենքերը՝ ապրելու համար այնպես, ինչպես վայել է լույսի մեջ քայլողներին, փոխանակ ապրելու անառակությամբ և հարբեցողությամբ, խառնակությամբ և պղծությամբ կամ նախանձով և հակառակությամբ» (Հռոմեացիներ 13:12-13):

Որքան մոտենանք Լույսին, այնքան ավելի կնորոգվենք և կպայծառանանք:  Հավատքի լույսը մարդկային կյանքեր է վերափոխում, այն գունավորում և իմաստավորում է երկրային կյանքը՝ անկրկնելի ու բացառիկ իմաստ հաղորդելով նրան: Սուրբ Հոգու ներգործումով մարդը սրբվում է, մոտենում Իր Արարչին՝ դառնալով ճշմարիտ Լույսի արտացոլանքը: «Աստված լույս է, բնավ խավար չկա նրա մեջ: Արդ, եթե ասենք՝ «Հաղորդակից ենք նրան», և մյուս կողմից շարունակենք ապրել խավարի մեջ, ստում ենք և ճշմարտությունը չենք գործադրում: Իսկ եթե քայլենք լույսի մեջ, ինչպես որ ինքն է լույսի մեջ, այն ժամանակ ճշմարտապես հաղորդակից ենք լինում միմյանց, և նրա Որդու՝ Հիսուսի արյունը մեզ սրբում է ամեն մեղքից»,-բացատրում է առաքյալը (Ա Հովհաննես 1:5-7):  «…ահա խավարն անցնում է, և արդեն իսկ երևում է ճշմարիտ լույսը: Ով ասում է, թե ինքը լույսի մեջ է և ատում է իր եղբորը, նա խավարի մեջ է տակավին: Մինչդեռ իր եղբորը սիրողը լույսի մեջ է մնում և գայթակղության պատճառ չի դառնում: Իր եղբորն ատողը, ընդհակառակը, խավարի մեջ է, խավարի մեջ է քայլում և չգիտի, թե ուր է գնում, որովհետև խավարը կուրացրել է նրա աչքերը» (Ա Հովհաննես 2:8-11):

Լույսի հետևորդը պետք է հեռու մնա խավարի գործերից և սովորի լույսի կյանք ապրել: Խավարը ի չիք է դառնում լույսի ներկայությունից. մեղքի խավարը միայն լույսով է փարատվում: Լույսը ճշմարտությունն է հայտնաբերում: Ճշմարիտ Լույսի հետևորդն իր բարի միտքը գործի է վերածում, նրա արարքներն ակնհայտ են, նա ապրում է իր լուսավոր հայացքների հետ համաձայնեցված: Քրիստոս լուսավորում է մեզ, որպեսզի մենք էլ լուսավորենք ուրիշներին: Մեր լույսն ավելի է պայծառանում, երբ մենք այն նվիրում ենք մեր մերձավորներին:

Առանց Քրիստոսի մարդու հոգևոր կյանքը մթագնում է. «Կյանքը նրանով սկիզբ առավ: Եվ կյանքը մարդկանց համար Լույսն է, որ փայլում է խավարի մեջ. բայց խավարը չկարողացավ հասկանալ նրան» (Հովհաննես 1:4-5):

Հայերս սիրեցինք ճշմարիտ Լույսը, Հայոց աշխարհը լուսավորվեց այդ Լույսով: Ս. Թադեոս և Ս. Բարդուղիմեոս առաքյալների քարոզությամբ քրիստոնեության անմար Լույսը տարածվեց Հայոց աշխարհում և հայի օրերը դարձան լուսավոր օրեր: Այսօր էլ յուրաքանչյուրս՝ որպես հայ քրիստոնյա, կոչված ենք ճշմարիտ Լույսը կրելու, այսինքն՝ լուսավորվելով լուսավորելու: «Որովհետև Աստված, որ ասաց, թե՝ «Խավարի մեջ թող լույս ծագի», հենց ինքը ծագեց մեր սրտերում, որպեսզի լուսավորվենք և Աստծո փառքը ճանաչենք Հիսուս Քրիստոսի անձի մեջ» (Բ Կորնթացիներ 4:6):

Գայանե Սուգիկյան