Մեր զինվորների ոչ թե ճակատը պետք է համբուրել, այլ՝ ոտքերը.

Քառօրյա պատերազմը անտարբեր չի թողել ոչ-ոքին՝ սահմանին կանգնած զինվորից մինչև եկեղեցու հոգևոր պաշտպանը: Այն, որ հայ հոգևորականը անհրաժեշտության դեպքում միշտ էլ զենք է վերցրել՝ գաղտնիք չէ: Աստվածաշնչով, խաչով ու հրացանով զինված հոգևորականների, հատկապես ապրիլի 1-ից հետո, հանդիպում ենք Արցախում՝ լինի մայրաքաղաքում, սահմանամերձ գյուղում, թե առաջնագծում: ԱՀԹ առաջնորդական փոխանորդ Գերաշնորհ Տ. Նավասարդ արքեպիսկոպոս Կճոյանի օրհնությամբ թեմի համայնքները հոգևոր հովիվների գլխավորությամբ փորձում են և՛ հոգևոր, և՛ նյութական աջակցություն ցուցաբերել մեր զինվորներին:

Զորավոր Սբ. Աստվածածին եկեղեցու հոգևոր հովիվ Տեր Գրիգոր քահանա Գրիգորյանը և եկեղուցու համայնքը ևս երկու օր առաջ ուղևորվեցին Արցախ: Հոգևորականն ու հավատացյելները եղել են Թալիշի ու Մատաղիսի սահմանային զորամասերում, նաև՝ առաջնագծում:

«Մեզ հետ տարել էինք սնունդ, հագուստ: Ամենակարևորը, որ տղաները գիտեն՝ իրենք մենակ չեն: Տեսանք, որ տղաները նոր դիրքեր, մարտական նոր հենակետեր էին պատրաստում: Այնքան հպարտ ու ոգևորված եմ վերադարձել»,-Aysor.am-ի հետ զրույցում նշեց Տեր Գրիգորը:

Չնայած ծանր կորուստներին, ընկերների պարտադրված բացակայությանը՝ առաջնագծում գտնվող տղաներից և ոչ մեկի դեմքին քահանան տխրություն կամ հուսալքություն չի նկատել: «Իհարկե, տղաների սրտերում տխրություն, թախիծ կար կորցրած ընկերների համար, բայց բոլորն այնպես կորովի էին, խրոխտ, պատրաստակամ: Իսկական հերոսներ էին մեր 18-20 տարեկան երեխաները, ուղղակի ցնցված եմ, չեմ կարողանում բառերով բացատրել, նկարագրել այն, ինչ տեսել եմ: Մատաղիսում դստրիկներիս ցանկությունը կատարեցի՝ իրենց կողմից գրված նամակ-բացիկը հանձնեցի առաջին իսկ հանդիպած զինվորին՝ թալինցի Հայկին, ով խոստացավ ծառայությունը վերջացնելուց հետո մեզ հյուր գալ»,-ոգևորությամբ մանրամասնեց մեր զրուցակիցը:

Տ. Գրիգորը ընդգծեց՝ ավելի լավ է մեկ անգամ տեսնել, քան հազար անգամ լսել. «Այս օրերին շատ էինք լսել, որ մեր զինվորներն արի են, քաջ, բայց դա որպես հավաքական կերպար էինք պատկերացնում և ոչ թե յուրաքանչյուրին՝ հատ առ հատ: Երբ գնացինք Արցախ, հասկացա՝ ամեն մի զինվոր իսկական հերոս է: Այժմ մտածում եմ՝ ի՞նչ կարելի է անել, որպեսզի այդ տղաներն էլ սեփական աչքերով տեսնեն, թե իրենց թիկունքում ինչպես է համախմբված հայ ժողովուրդը, բոլորը: Ինչպես ես չէի պատկերացնում, գուցե իրենք էլ չեն պատկերացնում այդ ուժը: Լսելով, կարդալով ուրիշ է, տեսնելով՝ բոլորովին ուրիշ: Բոլոր կասկածներն անհայտանում են: Ուզում եմ՝ իրենք էլ զգան այն վսահությունը, հպարտությունը, ապրումը, որը մենք զգացինք՝ իրենց տեսնելով»:

«Ես խոնարհվում եմ այդ տղաներին ծնող մայրերի առջև: Առանց մի պահ երկմտելու ասում եմ՝ մեր զինվորների ոչ թե ճակատը պետք է համբուրել, այլ՝ ոտքերը: Աստված իր հզոր աջով թող պահի ու պահպանի նրանց ու բերի հասցնի իրենց ընտանիքներին, մայրերին»,-Aysor.am-ի հետ զրույցը եզրափակեց հոգևոր հովիվը:

Նելլի Մարգարյան

Սկզբնաղբյուր՝ www.aysor.am