Մտքի արթնության կամ զղջման և արտասուքների մասին

Ոմն պատանի ուզում էր կրոնավոր դառնալ, սակայն նրա այրի մայրն արգելում էր նրան: Բայց և այնպես նա կոտրեց մոր դիմադրությունը, գնաց և դարձավ մի ծույլ կրոնավոր: Մոր մահից հետո նրան նույնպես մահացու ցավ դիպչեց, և նա տեսիլքի մեջ տեսավ իրեն տանջանքի վայրում, որտեղ իր մայրն էլ էր և ասաց իրեն. «Այս ի՞նչ բան է, որդյա՛կ, դու է՞լ ես այստեղ տանջվում. ո՞ւր մնացին քո խոսքերը, որ ասում էիր ինձ, թե կամենում ես քո հոգին փրկել»: Եվ նա չկարողացավ պատասխան տալ, սակայն հանկարծ վերևից ձայն եկավ, թե` «Դրան չկանչեցի, այլ դրան անվանակից ծերին»: Նա զարթնեց ու առողջացավ, իսկ այն համանուն ծերն իրոք վախճանվեց: Դրանից հետո նա այնպիսի տքնաջան կյանքով ու ճգնությամբ էր սգում գիշեր ու ցերեկ, որ եղբայրներն աղաչում էին նրան՝ գոնե մի քիչ հանգստանա, որպեսզի խելացնորության չհասնի, սակայն նա չէր լսում նրանց` ասելով. «Եթե իմ մորը չկարողացա պատասխան տալ, հապա իմ Տեր Արարչի առաջ ի՞նչ պետք է անեմ ես` հեղգս»: Եվ տեսնողներից մեկն ասաց. «Եթե Աստված Ադամի որդիներին անմահություն չհագցներ Իր ահավոր գալստյան ժամանակ, և այժմյան կյանքով լինեին, ապա անասելի երկյուղի սոսկումից վերջին օրը` երկրորդ գալստյանը, մսեղենների հոգիները կքաղվեին երկնային Դատավորի անհանդուրժելի երևումից, երկնքի ու երկրի և այն մեծ հրապարակի սասանումից, ուր ի մի հավաքված կլինեն ադամորդիները` Ադամից մինչև աշխարհի վախճանը եղածները, և անթիվ երկնային զորքերը: Եվ մենք պարտավոր ենք ապրել՝ գիտակցելով, որ ամեն ինչի համար հաշիվ ենք տալու»:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016