«Նմանվեցե՛ք Աստծուն, որպես Նրա սիրելի որդիներ»

Քրիստոնյան իր կյանքի յուրաքանչյուր օրն իմաստավորում է, երբ մոտենում և նմանվում է իր Արարչին՝ նորոգելով իր մեջ Աստծո պատկերը: «Դուք իմ ձագուկներն եք, բայց ահա դարձյալ մոր նման երկունքի ցավ եմ քաշում ձեզ համար, մինչև որ դառնաք Քրիստոսի հարազատ պատկերը»,- գրում է Պողոս առաքյալը Գաղատիայում իր կողմից հիմնած եկեղեցու անդամներին (Գաղ. 4:19):

Աստծո պատկերին վերադառնալը ենթադրում է մեղքի, կրքերի և գայթակղությունների դեմ ամենօրյա պայքար, որի ընթացքում հնարավոր են նաև պարտություններ, բայց շարունակական ջանքերն Աստծո օրհնությամբ և օգնությամբ պսակվում են հոգևոր հաղթանակներով: Հոգին նորոգելը և աստվածահաճո ընթացքը նպաստում է, որ մարդը վերադառնա իր հարազատ պատկերին և փրկության արժանանա, իսկ անձնասեր և անզեղջ ընթացքը ցավալիորեն դատապարտում է մարդուն հավիտենական մահվան:

«Հայելի վարուց» գիրքը պատմում է, թե ինչ անդառնալի հետևանք է ունենում մարդու համար անզեղջ կյանքը. «Կար մի մարդ՝ քարսիրտ և անզեղջ, որ ոչ կիրակի օրը և ոչ էլ տերունական տոներին չէր կամենում եկեղեցի մտնել և մասնակցել Սուրբ Պատարագին, այլ հեծնելով իր ձին՝ գնում էր դաշտ, կամ մի այլ պարապ բանով էր զբաղվում՝ կենաց խոսքը լսելու փոխարեն: Մի օր էլ, երբ ժամհարը հնչեցրեց եկեղեցու զանգերը՝ ազդարարելով Սուրբ Պատարագի սկիզբը, սա նստավ ձին՝ դաշտ գնալու: Իսկ ճանապարհին նրա առջև ելավ սատանան և ասաց. «Որովհետև չցանկացար Աստծո տանը լսել Պատարագը, այժմ կլսես դժոխքի լալագին ողբն ու հեծությունը»: Եվ նույն ժամին նրան հարվածելով՝ գետին տապալեց, և սրա արյան հետքերը մնացին մոտակա ապառաժ քարի վրա մինչև օրս»:

Մեղքը շեղեց մարդու ընթացքը դեպի կործանարար ուղի, բայց Քրիստոս աշխարհ եկավ, որպեսզի վերականգնի վնասվածը՝ ուղղորդելով մարդուն դեպի ճշմարիտ և փրկարար ուղի: Այդ պատճառով քրիստոնեությունը ոչ այնքան ուսուցում է, որքան ուղի և կենսակերպ: Ուստի, աստվածնմանությունն անհնար է առանց սիրո, առանց պատվիրանապահության և ճշմարիտ ազատության, որն իր մեջ պարունակում է բարին կամ չարն ընտրելու հնարավորությունը: Ավետարանը և առաքելական նամակները բազմիցս են կոչում մարդուն աստվածնմանության. «Նմանվեցե՛ք Աստծուն, որպես Նրա սիրելի որդիներ» (Եփես. 5:1): Քրիստոնյայի համար գերնպատակ է իր Փրկչին նմանվելը և Նրան միավորվելը. «Մի անգամ, որ Քրիստոսին միանալով մկրտվեցիք, այսուհետև Քրիստոսն է, որ ապրում է ձեր մեջ» (Գաղ. 3:27-28), այդ պատճառով «ով ասում է, թե ինքը միացած է մնում Քրիստոսին, պետք է ապրի այնպես, ինչպես Քրիստոսն Ինքն ապրեց» (Ա Հովհ. 2:6):  

Որքան քրիստոնյան ջանում է նմանվել իր Նախապատկերին, այնքան ավելի խորը և ամուր է դառնում նրա և իր Արարչի միջև եղած խորհրդավոր միությունը: Հիսուս Քրիստոս ասում է. «Ով սիրում է Ինձ, կգործադրի Իմ խոսքերը. Իմ Հայրն էլ կսիրի նրան, և Ես ու Իմ Հայրը կգանք նրա մոտ և կբնակվենք նրա հետ» (Հովհ. 14:23): Այսպիսով, այս և սուրբգրային այլ հատվածներ հաստատում են, որ փրկությունն անխզելիորեն կապված է հոգու նորոգության հետ: Դրախտն առաջին հերթին Քրիստոսով նորոգված հոգում է: Աստծո գթառատ սերը կանչում է մարդուն դեպի Երկնային Արքայություն՝ հորդորելով նրան, որ գանձեր կուտակի երկնքում և ոչ՝ երկրի վրա և որ ձերբազատվի աշխարհիկ մտահոգություններից՝ հետևելով Քրիստոսի խոսքերին. «Դուք նախ խնդրե՛ք, որ Աստծո Արքայությունը գա, աշխատե՛ք կատարել Նրա կամքը, և Աստված այդ բոլորը ավելիով կտա» (Մատթ. 6:33):

Կարինե Սուգիկյան