Օտարասեր և ողորմած լինելու մասին

Աղքատները գալիս էին Տերենութ և եղբայրներից ողորմություն էին խնդրում. եկավ մի խաբեբա և ընկնելով ծերի առաջ՝ մեծ տառապանքով թախանձում էր, իսկ ծերը այլ բան չուներ` բացի երկու մազեղեն քուրձերից, և լավագույնը տվեց նրան, և նա գնաց: Եղավ այնպես, որ ծերը գնաց քաղաք և տեսավ խաբեբային, որ հավաքել էր իր նման ընկերներին, և գալով գինեվաճառի մոտ՝ ասաց նրան. «Խաբեցի մի անմիտ մենակյացի և առա այս մազեղեն քուրձը. վերցրո՛ւ քեզ և գինի՛ տուր, որ զվարճանանք»: Եվ երբ լսեց այս ծերը, խիստ տրտմեց և գալով անապատ` նեղվում էր հույժ և այսպես էր ասում. «Թեև մարմինս զրկեցի, սակայն առավել ևս՝ հոգիս կորցրի և արժանի չեղա կարոտյալներին տալու, այլ տվեցի այն խաբեբային, որ չարախնդորեն վաճառելով` իր մեղսակիցը դարձրեց ինձ»: Ապա երազում տեսավ սաստիկ պայծառությամբ մի լուսավոր մարդու, որ հագել էր մազեղեն պարեգոտը և ասաց իրեն. «Ինչո՞ւ ես տրտմած. ճանաչո՞ւմ ես այս մազեղեն քուրձը»: Ծերն ասաց. «Այո՛, Տե՛ր, իմն է»: Տերը նրան ասաց. «Դու ի՛նձ տվեցիր պարեգոտը, և ահա Ես եմ հագել, քանզի երբ դու սա տվեցիր Իմ անունով, Ե՛ս ընդունեցի սա: Արդ, եթե ուզում ես՝ վերցրո՛ւ պարեգոտը, կամ եթե ուզում ես՝ վերցրո՛ւ անկապտելի փառքը»: Արթնանալով՝ ծերը փառք տվեց Աստծուն, շատ ուրախացավ և պատմեց մենակյացներին, և դրանից հետո աղքատների միջև խտրականություն չէին դնում:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016