Վանականն ու դևը

Դևը երեսուն տարի ընկել էր մի վանականի ետևից, որպեսզի գայթակղության մեջ գցի նրան, սակայն ոչ մի կերպ չէր հաջողվում դա անել: Վերջապես, երեսուն տարի անց նա գայթակղեցրեց նրան շնության մեղքով, ու վանականն անկում ապրեց: Իսկ դա վանականի համար նույնն է, թե իր բոլոր նախկին ջանքերը ջուրը գցի: Դևը եկավ անկյալի մոտ ու ասաց, որ նա այժմ հեռացել է Աստծուց ու սատանայի և մեղքի ստրուկն է դարձել:

- Այժմ դու իմն ես,- ասում էր դևը:

- Երբե՛ք, ես Աստծո ծառան եմ:

- Ինչպե՞ս կարող ես Աստծունը լինել, երբ այդ զազրելի մեղքի մեջ ես ընկել: Դու սարսափելի մեղավոր ես:

- Հետո ի՞նչ, որ մեղավոր եմ: Ես Աստծո մեղավորն եմ, իսկ քեզ չեմ ճանաչում:

- Բայց չէ՞ որ անկյալ ես:

- Իսկ քո ի՞նչ գործն է:

- Ո՞ւր պիտի գնաս այժմ:

- Վանք:

- Այդպիսի սարսափելի արարքից հետո մի՞թե դա քո տեղն է: Քո տեղն այժմ աշխարհում է: Ախր ո՞ւմ մոտ ես գնում:

- Հոգևոր հորս մոտ՝ խոստովանության:

Դևն ամեն կերպ հայհոյում էր վանականին, համոզում, սակայն նա իրենն էր պնդում:

Խոստովանությունից հետո հոգևոր հայրը թողություն տվեց նրան:

- Նախկին բոլոր ձեռքբերումներդ ոչնչացրիր քո անկումով, եղբա՛յր: Վեր կաց ու սկզբից սկսիր:

Եվ այդ գիշեր Տեր Հիսուս Քրիստոս՝ վանականի ձեռքը բռնած, հայտնվեց այդ վանքի վանահորը:

- Ճանաչո՞ւմ ես այս մարդուն,- հարցրեց Տերը:

- Ճանաչում եմ, Տե՛ր իմ, սա իմ հոտի վանականներից է, անկյալ մեկը:

- Սակայն իմացիր, որ այս վանականը, հուսահատության ու վհատության դրդող դիվական զրպարտություններին տեղի չտալով, իր անկումով իսկ խայտառակեց դևին և Ես արդարացրի նրան:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի