Շատ թշվառ եղանակով սպանվում է: Որովհետև Դավիթը զորավար Ամեսայիին հրամայում է, որ երեք օրվա ընթացքում Հուդայի ցեղից զորք հավաքելով` Սաբեեի դեմ շարժվի, քանի որ միգուցե նա էլ, զորք հավաքելով, ամրանա մի որևէ քաղաքում և իրենց միշտ նեղություն պատճառի: Սակայն Ամեսային երեք օրից չի վերադառնում, ուստի թագավորը Հովաբի եղբայր Աբեսային է հանձնարարում, որ թագավորական զորքով  գլուխ բերի այդ գործը, և նրանց հետ Հովաբն էլ է գնում:

Հետո Ամեսային, զորք հավաքելով, նույնպես գնում է, բայց ճանապարհին Հովաբին է  հանդիպում, որը, իբր թե սիրով ողջագուրվելու համար նրա մորուքից բռնելով, «ո՞ղջ ես, եղբա´յր» ասելով, հանդերձի տակ թաքցրած սրով հարվածելով, սպանում է Ամեսայիին. նա երբեք որևէ թշնամություն չէր սպասում Հովաբից. այս երկու զորապետերն ազգականներ էին:

Սույն սպանության շարժառիթն այլ բան չէր, եթե ոչ  Հովաբի նախանձը: Քանի որ թեպետ նախկինում Ամեսայիի դեմ որևէ թշնամություն չուներ, բայց որովհետև Դավիթը վերջինիս խոստացել էր բարձր աստիճան շնորհել, Հովաբը, կասկածելով, թե միգուցե նրան զորքերի ընդհանուր հրամանատար նշանակի, նախանձից այդ անգթությունն է գործում:

Այդ միջոցին Հովաբի մարդկանցից մեկը, խոսքն ուղղելով զորքին, այսպես է խոսում. «Ով որ Հովաբին և Դավթին սիրում է, թող Հովաբի և Ամեսայիի հետևից գնա», և քանի որ Ամեսայիի մարմինը դեռևս ճանապարհին արյունաշաղախ ընկած էր, դանդաղորեն հավաքվող զորքը, դա տեսնելով, վարանում է առաջ անցնել, ուստի մեռածին ճանապարհից դուրս` մի արտում, թաղելուց հետո զորքը սկսում է հետևել Հովաբին:

Արդ, քանի որ Սաբեեն  Աբել անունով մի քաղաքում էր ապաստանել, Հովաբը պաշարում է այն և նրա շուրջը հողաթումբ բարձրացնելով` պարսպանման պատնեշ է կանգնեցնում, սակայն երբ սկսում է այդ քաղաքի պարիսպը քանդել ու ավերել,  այդ քաղաքից մի իմաստուն կին, պարսպին կանգնած, այսպես է խոսում պաշարող զորքի հետ. «Ինչո՞ւ  է Հովաբը քանդում իսրայելացիների քաղաքներից մեկը, որը հայտնի է իր իմաստուն բնակիչներով, և որը  իսրայելացիների միջև հաշտարար դեր կատարելով` շատերի համար հաստատություն և ամրության նեցուկ է»: Հովաբը, որ ներկա էր այնտեղ,  այսպես է պատասխանում. «Քա´վ լիցի, որ մենք քաղաքը կործանելու դիտավորություն ունենանք, միայն Դավթի դեմ ապստամբող Սաբեեին մեզ հանձնեք, և մենք այստեղից կհեռանանք»: Այս խոսքերին կինը պատասխանում է. «Ուրեմն այժմ ժողովրդի հաճությամբ նրա գլուխը այս պարսպից ձեր առջև կնետվի»:

Արդարև, կինը, պարսպից իջնելով, կարողանում է քաղաքի բնակիչներին համոզել, որոնք, Սաբեեի գլուխը կտրելով, քաղաքի պարսպից վայր են նետում: Այն ժամանակ Հովաբը փող է հնչեցնում` որպես պատերազմական գործողության դադարի նշան, որից հետո զորքը ցրվում է, և ամեն մարդ իր տուն է վերադառնում: Հովաբը, խռովության պատճառ Սաբեեի գլուխը վերցնելով, բերում է Դավթի մոտ, որը խռովությունը դադարելու համար Աստծուց գոհանում է: