Պատասխան – Դավիթը գիտեր, որ Աբիսողոմի մահվամբ որքան բարիք պիտի գար իր անձին ու թագավորությանը, և որքան չարիքներ պիտի խափանվեին, քանզի ողջության օրոք Աբիսողոմը միշտ նորանոր խռովություններ էր կազմակերպում: Բայց Դավթի սուգն ու լացը նման որդու ոչ մարմնավոր մահվան համար էր, այլ հոգու հավիտենական մահվան, որ այնքան չարություններ գործելուց հետո, զղջալու և ապաշխարելու ժամանակ չունեցավ և հավիտենաբար դատապարտվեց: