Պատասխան – Սովորաբար Քրիստոս Իր կատարած բոլոր գործերը Հայր Աստծուն էր վերագրում և շատ անգամ մեր բերանով, իբրև միջնորդ, Հայր Աստծուն էր աղաչում: Ինչպես Սուրբ Ներսես Շնորհալին է ասում. «Փարելի բարբառով Էլի Էլի էր կանչում Հայր Աստծուն»: Ուրեմն, այդ «ինչո՞ւ ինձ թողեցիր» ասվածն Իր համար արված աղաչանք չէր, այլ՝ մեզ համար: Ուստի Գրիգոր Աստվածաբանը Որդու այս խոսքի մասին ասում է. «Աստված ի՛մ, Աստված ի՛մ, ինչո՞ւ ինձ թողեցիր». Քանզի Նա չթողնվեց Հորից կամ Իր աստվածությունից, ինչպես թվում է ոմանց, թե չարչարանքներից զարհուրեց և որի համար չարչարողից քաշվեց: Որովհետև ո՞վ հարկադրեց Նրան ցած իջնել և խաչ ելնել. Այլ Ինքն Իրեն, ինչպես ասացինք, օրինակ ցույց տվեց մեզ, որովհետև մենք՝ բարձիթողիներս ու անտեսվածներս, չարչարանքներից փրկվեցինք Նրա չարչարանքներով: Ինչպես որ մեր հիմարությունն ու մեղքերը Իր վրա է վերցնում՝ ասելով. «Հեռացա իմ փրկությունից՝ իմ հանցավոր խոսքերի պատճառով»: Եվ ուսանելով Նրանից հնազանդություն, աղաղակել, արտասվել, աղաչել և լսելի լինել ու զարհուրել, սքանչելապես համապատասխանեցնում ենք մեզ: Կոռնելիոսն այս մասին ասում է. «Քրիստոս խոսում էր մարդկային բնության բերանով, որի երաշխավորն էր»: Իսկ եթե ասես, թե Քրիստոս մեր բնությամբ մեզ համար էր աղաչում, չես սխալվի, քանզի Շնորհալին այսպես է ասում. «Էլի Էլի էր աղաղակում, իմ փոխարեն Իր Հորն էր աղաչում»:

Դարձյալ »ինչո՞ւ թողեցիր ինձ» խոսքով իբր կամենում է ասել, թե «այս համառ ու խստասիրտ հրեաների համար ինչո՞ւ թողեցիր Ինձ չարչարվել, որովհետև Իմ փրկական չարչարանքով օգուտ չկա սրանց, այլ ընդհակառակը՝ ավելի պիտի խստանան»: