Գրքեր

Հոգևոր հնազանդությունն անհնազանդություն է բռնության և անմարդկային վերաբերմունքի դեմ

Հպարտությունից և եսասիրությունից ազատվելու համար առանցքային նշանակություն ունի խոնարհությունը: Առանց խոնարհության հոգևոր կյանքում չենք կարող ունենալ հաջողություն, հետևաբար նաև հավիտենական փրկություն: Մարդու հոգևոր աճի չափը չափվում է նրա ունեցած խոնարհությամբ: Առանց խոնարհության նույնիսկ մեծագույն սխրանքները ոչ միայն օգտակար չեն, այլ կարող են ամբողջովին կործանել մարդուն: Պետք չէ արտաքնապես, ցուցադրական կերպով խոնարհություն ցուցաբերել, այլ ներքնապես խոնարհ լինել, ունենալ խոնարհ հոգի: Իսկ արտաքին կերպով պետք է հասարակ ու ազնիվ լինել: Խոնարհության և խոնարհամտության հասնում են պահքով, աղոթքով, բայց գլխավորը` հոգևոր հնազանդությամբ:  Պահքով անհրաժեշտ է մարմինը խոնարհեցնել: Երբ մարմինը խոնարհվում է, խոնարհվում է նաև հոգին, անշուշտ, եթե խոնարհամտությամբ ենք ընթանում: Սուրբ հայրերն ասում են, թե ով անհնազանդ է, նրա աղոթքն ու պահքն անարդյունք է: Նա, ով չի խոնարհեցնում իր սիրտը և չի մաքրում չար մտքերից, զուր է պահք պահում, որովհետև նա է տեսնում Աստծուն, ով սրտով մաքուր է (Մատթ. 5.8): Հարկ է նշել նաև, որ յուրաքանչյուր աշխատանք անհրաժեշտ է կատարել ամբողջ սրտով: Մարդ պիտի աշխատի Տիրոջ անունով, այլ ոչ թե պարտականությունից և պարտադրանքից ելնելով: Որտեղ էլ աշխատենք, ամենուր անարդարություններ պատահում են: Ոմանք փորձում են փախչել աշխատանքից և ունենալ շատ ավելին, քան նրանք, ովքեր իսկապես աշխատում են: Յուրաքանչյուր գործ պիտի կատարենք այնպես, կարծես այն Աստծուց է տրված, որովհետև մենք պետք է աշխատենք Աստծո, այլ ոչ թե մեզ համար: Ամեն ինչ պետք է իրագործենք ուշադրությամբ և սիրով: Երբ աշխատենք սիրով, այդժամ մեր աշխատանքը կարող ենք իրագործել այնպես, ինչպես հարկն է: Մարդիկ, որոնք մեզ խանգարում են աշխատելիս, հակառակորդներ չեն: Շատ անգամ նրանք պատճառ են դառնում, որ անձը ձգտի ավելի համառորեն աշխատել և հաջողության հասնել գործում: Պետք է հիշել, որ աշխատում ենք Երկնային Նախախնամության հոգածության ներքո, և մեր աշխատանքը պատկանում է ոչ թե ղեկավարին, այլ Աստծուն: Երբ դա ինքներս մեզ համար ճշգրտենք և հասկանանք, աշխատանքը կանցնի խաղաղ ճանապարհով, առանց դժգոհությունների: Եթե ուշադրություն դարձնենք, կնկատենք, որ բոլոր աշխատանքները նախանշված են ի վերուստ: Մեզ հետ ոչինչ չի պատահում առանց Երկնային Նախախնամության թույլտվության: Յուրաքանչյուր բարի իրողություն, որ պատահում է մեզ հետ, Աստծո Նախախնամության շնորհիվ է, յուրաքանչյուր պատահող բացասական երևույթ Նախախնամության թույլտվությամբ է տեղի ունենում` որպես խրատ և ուսուցում: Տերը գիտի, թե ինչու է թույլ տալիս: Մարդը պետք է իր աշխատանքը բարեխղճորեն կատարի, սակայն իրեն չվնասելով, այլ ներդաշնակությամբ ու սիրով, մտքի սթափությամբ: Եթե մարդն աշխատում է ի սրտե, նա Աստծուն է մոտենում: Միայն մտքով չես կարող բարգավաճել: Միտքն ավելի արդյունավետ աշխատում է, երբ միահյուսվում է սրտին: Երբ ջանում ես փոխել մտքերդ և սիրտդ՝ հաղորդակից լինելու Աստծու հետ, այդժամ իսկապես զգում ես Աստծո սիրո ներկայությունն ու հոգատարությունը: Մենք նույնիսկ ինքներս մեզ չենք կարող սիրել առանց Աստծո: Մշտապես զբաղված ենք, թեկուզ մեր մտքերով, մտածումներով, և որևէ աշխատանքի չենք կարողանում ամբողջովին նվիրվել: Իսկ Աստված մշտապես անմնացորդ նվիրումով է մեզ մոտենում և կամենում է, որ մենք էլ այդպիսին լինենք: Իսկ մենք զբաղված ենք, և այդ զբաղվածությունը կտրում է մեզ Աստծուց և Երկնքի Արքայությունից: Դրա համար երկնային կյանքին պետք է սովորել հենց այստեղ` երկրում և ինչ էլ մեզ պատահի, միշտ Աստծուն հնազանդ կլինենք և ամբողջովին կվստահենք Նրան և առանց երկմտելու ամեն ինչ կընդունենք Աստծուց:  Երկնավոր Հայրը գիտի, թե ինչպիսի դժվարություններ կարող ենք տանել, և ինչ չենք կարող տանել, ինչը կարելի է թույլ տալ, և ինչը չի կարելի թույլ տալ: Նա գիտի, թե ինչպիսի փորձություններ կարող ենք տանել և դրանք թույլ է տալիս, որպեսզի մենք կարողանանք հաղթահարել դրանք և դրանից հետո, ավելի ուշ, երբ նման փորձությունները հանդիպեն, չենք տագնապի ու հոգու խռովք ապրի, չենք վհատվի այդ փորձություններից: Առօրյա իրադարձությունները իրենց ընթացքով շարժվում են, իսկ մենք, կենտրոնանալով դրանց վրա, չենք պահպանում մեր ներքին խաղաղությունը, միջամտում ենք այնտեղ, որտեղ անհրաժեշտ չէ: Եթե Աստծուն վստահում ենք, ապա ամեն ինչ իր ընթացքով գնում է և անցնում մեր կողքով՝ նույնիսկ չհպվելով մեզ, եթե կարողանում ենք պահպանել ներքին խաղաղությունը: Իսկ եթե արձագանքում ենք և մասնակից դառնում, ապա սկսում ենք տառապել: Մենք անհնազանդ ենք, որովհետև մանկությունից այդպես ենք մեծանում: Շատ ծնողներ իրենց երեխաներին հոգևոր դաստիարակությամբ չեն մեծացնում, այլ իսկության մեջ նրանց սովորեցնում են հակառակվել: Եվ երբ երեխան մեծանում է, զարմանում են ու տարակուսում, թե ինչու երեխան իրենց չի լսում, կամակորություն է անում և ագրեսիվ վերաբերմունք ցուցաբերում: Բայց մարդը պետք է հոգևոր հնազանդություն սովորի, որպեսզի կարողանա հրաժարվել անօգուտ և ավելորդ իրողություններից: Մենք սովորել ենք ամեն ինչ անել մեր կամքի համաձայն այնպես, ինչպես մտածել ենք, ըստ մեր ծրագրերի, իսկ մեզ անհրաժեշտ է հնազանդվել Աստծու ծրագրին: Մենք չգիտենք, թե Աստված մեզանից ինչ է սպասում, իսկ եթե չգիտենք, առավել ևս պետք է հնազանդվենք: Երբեմն Աստծո կամքն արտահայտվում է մեծերի, ծնողների, ղեկավարների, ուսուցիչների միջոցով: Եթե հնազանդ ենք, այդժամ հեշտությամբ կարող ենք իրագործել անհրաժեշտը ուսուցման կամ աշխատանքի համար: Իսկ եթե ոչինչ չի ստացվում, նշանակում է, հնազանդություն չունենք: Մենք չպետք է ծնողներին ցավ պատճառենք, որովհետև նրանք ոչ միայն իրենց համար են Աստծո առջև պատասխան տալիս, այլև մեզ համար: Ինչպիսի առաքինությունների էլ հասել ենք, որևէ արժեք չունեն, եթե հոգևոր հնազանդությունը բացակայում է: Սուրբ հայրերն ասում են, որ հնազանդությունն ավելի բարձր է, քան աղոթքն ու պահքը, որովհետև առանց հոգևոր հնազանդության աղոթողն ու պահք պահողը մեծամտանում և հպարտանում է, այլ ոչ թե խոնարհվում Աստծո առջև: Այդ ժամանակ մարդու հոգին փքվում է, ինչպես հնդկահավը: Ուստի, եթե անձի սիրտն անհնազանդ է,  այդ մարդու աղոթքն ու պահքը խամրում են:  Յուրաքանչյուր մարդու հոգում դրոշմված է բնական օրենքը` խիղճը: Մաքուր խիղճը հստակ ցույց է տալիս, թե ինչպիսի չափերի և սահմանի կարող է հասնել հնազանդությունը: Շատ նահատակներ կարող էին ընդունել կրոնափոխ լինելու հեթանոս իշխանավորների պնդումները, հնազանդվել ու ազատվել չարչարանքներից: Բայց նրանց մեծ հավատքը՝ լցված քրիստոնեական սիրով ու լույսով, այդ ահավոր փորձությունների ժամանակ նրանց օգնում էր չկատարել արյունարբու հեթանոս իշխանավորների հրամանները: Արդ, ճշմարիտ քրիստոնյայի հնազանդությունն անհնազանդություն է բռնության և անմարդային վերաբերմունքի դեմ:

 

Պատրաստեց Հովհաննես սրկ. Մանուկյանը

 

20.04.18
ԲաԺանորդագրվել
Ընթերցել նաև
Օրհնությամբ ՝ ԱՀԹ Առաջնորդական Փոխանորդ Տ․ Նավասարդ Արքեպիսկոպոս Կճոյանի
Կայքի պատասխանատու՝ Տեր Գրիգոր քահանա Գրիգորյան
Կայքի հովանավոր՝ Անդրանիկ Բաբոյան
Web page developer A. Grigoryan
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի 2014թ․