Մարգարիտը

Թագավորը մի աղքատ մարդու ժամանակ առ ժամանակ մեկ մարգարիտ էր նվիրում, որպեսզի սա կարողանա այն վաճառել և իր ընտանիքի հոգսերը հոգալ: Սակայն թագավորին տեղեկացնում են, որ այդ մարդը մարգարիտները հավաքում և իր համար զարդեր է պատրաստում և կանչելով նրան իր պալատը` մի պատմություն է պատմում.

- Մի մարդու խնձորենու այգի նվիրեցի, սակայն սա կտրեց այգու ծառերը և վառելափայտ դարձրեց, այնուհետև եկավ ու ինձանից խնձորենու պտուղներ խնդրեց: Հիմա ինչպե՞ս վարվեմ այդ մարդու հետ:

Աղքատ մարդը մտածում է և ասում.

- Ոչինչ էլ մի´ տուր, նախ թող այգուն հասցրած վնասը վերադարձնի, այնուհետև պտուղներ խնդրի:

Թագավորը պատասխանում է.

- Ահա ինքդ էլ քո խնդրանքի պատասխանը տվեցիր: Չէ որ մարգարիտները տալիս եմ ոչ թե այն իմաստով, որ քեզ համար զարդեր պատրաստես, թեև դրանք նաև այդ նշանակությունն ունեն, այլ ընտանիքիդ հոգսերը հոգաս: Արդ, այժմ վերադարձրու մարգարիտները, որոնք քեզ նվիրել եմ:

Երկնային Նախախնամության կողմից ինչ մեզ տրվում է, հաճախ տրվածի իմաստն ու նշանակությունը խառնում ենք իրար: Հոգևոր իմաստություն է անհրաժեշտ, որպեսզի տվյալ իրողության իմաստը հասկանանք, թեև դա կարող է այլ բանի համար էլ նշանակություն ունենալ, սակայն տվյալ իրավիճակում իմաստի ընկալումն է, որ օգնում է մարդուն կատարել Աստծու կամքը և շարունակաբար նոր օրհություններ և պարգևներ ստանալ:

Հովհաննես Մանուկյան