Փրկության ուղիով ընթանալիս

Մարմնից ու հոգուց բաղկացած մեղանչական մարդը երբեմն շատ դժվարությամբ է թողնում մեղքի ուղին փրկության ուղիով անցնելու համար: Մեղքը, արմատավորվելով մեղավորի սրտում, ամբողջովին գերեվարում է նրան: Մեղքի մեջ գտնվողը չի ընդունում իր մեղավոր լինելը և չի մտածում դարձի գալու մասին՝ հոգեպես կուրացած լինելու պատճառով: Եվ միայն Աստծու ողորմածությամբ լուսավորվելով՝ մեղավորը կարողանում է հեշտությամբ պատռել մեղքի «սարդոստայնը»՝ արժանանալով ճշմարիտ ազատության: Դեպի կորուստ տանող լայն ճանապարհից հեռու, լուսավորված ճամփորդը, արդեն ընտրելով փրկության նեղ ուղին, իմաստավորում և գնահատում է իր կյանքի ամեն մի պահը՝ որպես ապաշխարության և բարեգործության լավագույն հնարավորություն:

Ճամփորդի փրկության ուղին սկսվում է փրկության տապանից՝ եկեղեցուց, քանի որ այստեղ է, որ նա հոգևոր ու վերստին ծնունդ է ունենում և մեղքի հարվածներից անդադար նորոգվում է պահքով, աղոթքով, ապաշխարությամբ, ողորմածությամբ և Քրիստոսի կենարար Մարմնի ու Արյան ճաշակմամբ:

Աստծու որդեգիրը՝ լուսավորված ճամփորդը, այդ ուղին այլ կերպ չի կարող անցնել, եթե ոչ խոնարհությամբ՝ օրինակ ունենալով Իր առաջնորդին՝ Քրիստոսին. «Խոնարհեցրեց Ինքն Իրեն, հնազանդվեց Աստծուն՝ հանձն առնելով մահը, և այն էլ՝ մահը խաչի վրա» (Փիլիպպեցիներ 2:8):

Ճամփորդի խոնարհ սիրտն անդադար Աստծու հետ զրուցելու կարիքն ունի, և նա ապրում է աղոթական կյանքով՝ մասնակից լինելով թե՛ անհատական աղոթքին և թե՛ ընդհանրականին, այսինքն՝ եկեղեցում կատարվող ժամերգություններին և Սբ. Պատարագին: Դավիթը, լինելով մարգարե ու թագավոր, ջերմեռանդ աղոթում էր. «Մի բան եմ խնդրել Տիրոջից, և նույն եմ աղաչում, որ կյանքիս բոլոր օրերին բնակվեմ Տիրոջ տանը, տեսնեմ Տիրոջ վայելչությունը և վերահսկեմ Նրա տաճարում» (Սաղմոս 26:4): Եկեղեցու հայրերն աղոթքը համարում են բոլոր բարեգործությունների մայրը: «Ամենից առաջ անդադար աղո՛թք հղիր և միշտ գոհունակություն հայտնիր Աստծուն այն ամենի համար, ինչ կատարվում է քեզ հետ» (Անտոն Անապատական): Իսկ մեր Տերն էլ հորդորում է. «Խնդրեցե՛ք Աստծուց, և նա կտա ձեզ, փնտրեցե՛ք և կգտնե՛ք, բախեցե՛ք, և կբացվի ձեր առաջ» (Մատթեոս 7:7):

Անդադար աղոթքի մեջ գտնվող խոնարհ հոգուց բխում է նաև ողորմածությունը՝ հոգևոր և մարմնավոր: Հոգևոր ողորմածությունն արտահայտվում է դիմացինին ներելով, դիմացինի հոգու փրկության մասին հոգ տանելով՝ նրան ուղղորդելով դեպի ճշմարիտ ուղին և բարեգործությունը, քանի որ երանելի են ողորմածները, որովհետև նրանք Աստծուց ողորմություն պիտի գտնեն (Մատթեոս 5:7): Եվ հակառակը՝ Աստված Իր դատաստանի մեջ անողորմ է լինելու այն մարդու նկատմամբ, որը ողորմած չի եղել ուրիշների նկատմամբ: Մինչդեռ ողորմած մարդու դեպքում Աստծու ողորմությունը հաղթանակելու է դատաստանի ժամանակ (Հակոբոս 2:13):

Փրկության ուղիով ընթացողը կարող է ժամանակ առ ժամանակ սայթաքել՝ մեղանչելով և նորից ոտքի կանգնել անկեղծ զղջումով և ապաշխարությամբ: Հակառակ պարագայում, Հովհաննես առաքյալի խոսքի համաձայն՝ եթե մեկն ասի, թե մեղք չգործեցինք, ստախոս է հանում Աստծուն, այնինչ՝ եթե խոտովանենք մեր մեղքերը, վստա՛հ եղեք, թե Աստված, որ արդար է, կների մեր մեղքերը և մեզ կսրբի անիրավություններից (Ա Հովհաննես 1:9-10): Անկեղծ զղջումից հետո մարդ ամեն կերպ պետք է դիմադրի մեղսալից մտքերին և արարքներին՝ արժանանալով ամենամեծ պարգևին՝ Քրիստոսի Մարմնին և Արյանը: Քանի որ Քրիստոս ասել է. «Լա՛վ իմացեք, եթե չուտեք Մարդու Որդու Մարմնից և չխմեք Նրա Արյունից, կյանք չեք ունենա ձեր մեջ: Ով ուտի Իմ Մարմնից և խմի Իմ Արյունից, հավիտենական կյանք կունենա, և Ես վերջին օրը հարություն առնել կտամ նրան» (Հովհաննես 6:53-54):

Փրկություն ուղիով ընթացողների հաջորդ կարևոր առաքինությունը համբերությունն է: Համբերությամբ և առանց տրտունջի է հարկավոր տանել այն փորձությունները, դժվարությունները, հիվանդությունները, որ կհանդիպեն այդ ճանապարհին: Հիսուս ասում է՝ ձեր համբերությամբ կփրկեք ձեր հոգիները և ով որ մինչև վերջ դիմանա, նա պիտի փրկվի (Ղուկաս 21:9, Մատթեոս 24:13): Ըստ Սուրբ Գրքի և եկեղեցու հայրերի՝ մարդուն ուղարկված փորձությունը Աստծու կողմից ընտրված և սիրված լինելու նշան է. «Ես հանդիմանում ու խրատում եմ նրանց, ում սիրում եմ» (Հայտնություն 3:19): Այդ պատճառով է սբ. Պողոս առաքյալն իր նամակներից մեկում գրում. «Որդյա՛կ իմ, մի՛ արհամարհիր Տիրոջ խրատը և մի՛ վհատվիր, երբ Նա հանդիմանի քեզ, որովհետև երբ Տերը խրատում է, նշանակում է, թե սիրում է քեզ, և երբ պատժում է, նշանակում է, թե քեզ ընդունում է իբրև որդու» (Եբրայեցիներ 12:5):

Փորձությունը քաջությամբ և համբերությամբ տանողը կատարում է Աստծու պատվիրանը, որովհետև Աստված ոչ միայն Քրիստոսին հավատալու շնորհ տվեց, այլև՝ Նրա համար չարչարվելու շնորհ (Փլիպպեցիներ 1:29): Բազմաչարչար Հոբը ծանր փորձությունների մեջ չհրաժարվեց Աստծուց, հավատարիմ մնաց Նրան՝ ասելով. «Իմ մոր որովայնից ես մերկ դուրս եկա, մերկ էլ կվերադառնամ: Տերը տվեց, Տերն էլ ետ առավ: Ինչպես որ հաճելի էր Տիրոջը, այնպես էլ եղավ: Թող օրհնյալ լինի Տիրոջ անունը», «Տիրոջ ձեռքից բարիքներն ընդունեցինք, չարիքներին չհամբերե՞նք» (Հոբ 1:21, 2:10):

Փրկության ձգտող յուրաքանչյուր անձ իր միտքն ու հոգին պետք է լուսավորի թե՛ Սբ. Գրքով և թե՛ եկեղեցու հայրերի հոգենորոգ խոսքով. «Երանելի է այն մարդը, որն ամբարիշտների խորհրդով չի շարժվում, մեղավորների ճանապարհին ոտք չի դնում և չարագործների հետ համախոհ չի լինում, այլ հաճույք է ստանում Տիրոջ օրենքներից և գիշեր-ցերեկ խորհում է Նրա պատվիրանների մասին» (Սաղմոս 1:1-2):

Շատ կարճ է երկրային կյանքը, ուստի այս կարճ ժամանակն իմաստավորենք՝ նվիրելով այն հոգու փրկությանը, քանի որ Տերն ամբարշտի մահը չի ուզում, այլ նրա չար ճանապարհից հետ կանգնելն ու ապրելը (Եզեկիել 33:11):

Կարինե Սուգիկյան