«Քրիստոս մեկ մահվամբ բազում մահերի գիրը կնքեց»

Հարուցյալ Փրկչի հարության իրողությունը մեր առջև բացում է մի նոր ուղի, այն ուղղորդում է մեզ դեպի կյանք, դեպի հավիտենություն: Երկրային մեր կյանքը դադարում է լինել սոսկ երկրավոր: Անմահության հասկացողությունը դառնում է մեր արարքների ուղղիչ ուժը: Պողոս առաքյալի խոսքով՝ քրիստոնյայի միակ փափագն է դառնում ճանաչել Քրիստոսին, Նրա հարության զորությունը (Փիլիպպ. 3:10):

Քրիստոս՝ ննջեցյալների առաջին Պտուղը, իր հարությամբ փոխեց, իմաստավորեց, կերպարանափոխեց, հիմնովին վերանորոգեց մարդկային մեր կյանքը. նոր մարդ եղանք նորոգված մտքերով: Պողոս առաքյալը հորդորում է, որ. «ինչպես Քրիստոսը մեռելներից հարություն առավ Հոր փառքով, նույնպես և մենք ապրենք մի նոր կյանքով» (Հռոմ. 6:4) և «նոր մարդ եղեք նորոգված մտքերով, որպեսզի իմանալով Աստծո կամքը, ձեր փորձառությամբ ընտրեք լավը, այսինքն՝ ինչ որ բարի է, ինչ որ ընդունելի է նրան և կատարյալ» (Հռոմ. 12:2):

Հույսի այս տոնը հավիտենական հույսով լցրեց մարդկային սրտերը, անմահության հույսը համակեց ճշմարիտ քրիստոնյայի կյանքը: Հարությունը եղավ մեր հույսի հիմնաքարը: «Իր առատ ողորմությամբ վերստին ծնեց մեզ, որպեսզի մեռելներից Հիսուս Քրիստոսի հարությամբ ունենանք այն կենդանի հույսը, թե ժառանգելու ենք անեղծ, անարատ և անթառամ կյանքը, որ երկնքում պահված է ձեզ համար»,- գրել է Պետրոսը (Ա Պետրոս 1:3-4)։ Ըստ երջանկահիշատակ Գարեգին Ա կաթողիկոսի՝ հարության հավատքը ատելությունը վերածեց սիրո, վախը՝ արիության, կյանքը՝ առաքինության, գործը՝ առաքելության: Այն դարձավ մեր դավանանքը: Պողոս առաքյալը գրում է. «Եթե քո բերանով խոստովանես, թե Հիսուսը Տեր է, և քո սրտում հավատաս, թե Աստված նրան հարություն տվեց մեռելներից, կփրկվես» (Հռոմ. 10:9): Մեկ այլ տեղ առաքյալը հստակորեն հաստատում է. «Եթե Քրիստոս հարություն չի առել, իզուր է մեր քարոզչությունը, իզուր է նաև ձեր հավատը» (Ա Կորնթ. 15:14): Արձագանքելով այս հաստատմանը՝ Քրիստոսի հարությանը հավատալով է, որ պիտի ապրենք, որովհետև հարությունը հավիտենության գրավականն է: Հավիտենությունը մեզ համար իմաստնանում է, եթե ապրում ենք քրիստոնեավայել, քանի որ հավիտենականությունը մեր կյանքի պատասխանն է: Քրիստոս է, որ մեզ հավիտենական կյանք է տալիս և մենք բնավ չենք կորչի, ու ոչ ոք չի կարող հափշտակել մեզ Նրա ձեռքից (Հովհ. 10:28): Առանց հավիտենական կյանքի մարդկային կյանքն անիմաստ ու աննպատակ կլիներ, առանց հարության հավատի՝ անհասկանալի:

Քրիստոս Իր հարությամբ ուրվագծեց անմահության ճանապարհը: Հարության մասին դարձյալ գրում է Պողոս առաքյալը. «Ինչպես մի մարդով սկիզբ առավ մահը, այնպես էլ մի մարդով սկիզբ է առնում մեռելների հարությունը: Ինչպես Ադամից ծնվածները բոլորն էլ մեռնում են, այնպես էլ Քրիստոսից ծնվածները բոլորն էլ կենդանանալու են» (Ա Կորնթ. 15:21-22): Վկայակոչելով այս խոսքերը՝ Սահակ Գ Ձորափորեցի կաթողիկոսը հաստատում է. «Քրիստոս մեկ մահվամբ բազում մահերի գիրը կնքեց»:

Նորոգյալ հոգին, հարության հույսն ու անմահության հավատն իր սրտում, գիտի, որ Քրիստոսը հարություն առավ մեռելներից և այսուհետև չի մեռնի, և մահն այլևս չի կարող տիրել Նրան (Հռոմ. 6:9) և այս համոզումով հետևում է կենսատու այն պատգամին, որ Քրիստոս ասաց. «Ե՛ս եմ հարությունը և կյանքը: Ով որ հավատում է Ինձ, թեպետ և մեռնի, կապրի: Իսկ ով որ ողջ է և հավատում է Ինձ, երբեք չի մեռնի» (Հովհ. 11:25):

Կազմեց Գայանե Սուգիկյանը