Այն մասին, թե որտեղ է երջանկությունը

Իմաստուն ծեր կատուն պառկել էր խոտերի վրա ու տաքանում էր արևի ջերմ շողերից: Կատվի մի փոքրիկ, ճարպիկ ձագ վազեց նրա կողքով: Թավագլոր անցավ, հետո կայտառորեն վեր ցատկեց ու սկսեց կրկին պտույտներ գործել:

- Ի՞նչ ես անում,- ծուլորեն հետաքրքրվեց կատուն:

- Փորձում եմ պոչս բռնել,- շնչակտուր պատասխանեց կատվի ձագը:

- Բայց ինչո՞ւ,- ծիծաղեց կատուն:

- Ինձ ասել են, որ պոչս իմ երջանկությունն է: Եթե բռնեմ այն, երջանկությունս էլ կգտնեմ: Ես էլ արդեն երեք օր է վազում եմ պոչիս հետևից: Բայց այն միշտ դուրս է պրծնում թաթերիցս:

Ծեր կատուն ժպտաց այնպես, ինչպես միայն ծեր կատուներն են կարողանում ժպտալ և ասաց.

- Երբ ես երիտասարդ էի, ինձ էլ ասացին, որ պոչիս մեջ է իմ երջանկությունը: Օրեր շարունակ վազեցի պոչիս հետևից՝ փորձելով բռնել այն: Ո՛չ ուտում էի, ո՛չ խմում, այլ միայն պոչիս հետևից էի վազում: Ուժասպառ ընկնում էի, վեր կենում և կրկին փորձում բռնել այն: Մի պահ եկավ, որ հուսահատվեցի և ուղղակի գնացի այնտեղ, ուր աչքս կկտրեր: Եվ գիտե՞ս, թե հանկարծ ինչ նկատեցի:

- Ի՞նչ,- զարմանքով հարցրեց կատվի ձագը:

- Նկատեցի, որ ուր էլ գնամ, պոչս միշտ ինձ հետ է: Երջանկության հետևից պետք չէ վազել: Պետք է քո ճանապարհն ընտրես և երջանկությունը քեզ հետ կգա:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի