Երանելի է հանուն Քրիստոսի նախատվելն ու ծաղրվելը

«Երանի՜ ձեզ, երբ մարդիկ ձեզ նախատեն ու հալածեն, կամ ստելով՝ ձեր մասին ամեն տեսակ զրպարտություն անեն Իմ հետևորդը լինելու համար: Ցնծացե՛ք և ուրախացե՛ք, որովհետև մեծ է ձեր վարձատրությունը երկնքում: Հիշեցե՛ք, որ նույն ձևով հալածանքի ենթարկվեցին նաև ձեզնից առաջ ապրած մարգարեները» (Մատթ. 5:11-12): Այս վերջին երանին բացահայտում է քրիստոնյայի հավատքի բացահայտման բուն իմաստը: Այն հորդորում է, ոչ միայն համբերել, այլ նաև ցնծալ և ուրախությամբ դիմակայել հոգեկան և մարմնական տառապանքներին: Ըստ եկեղեցու հայրերի՝ մարմնավոր տառապանքների և վշտերի համար կան զանազան մխիթարություններ, սակայն մարդու սիրտը խոցող չարախոսության, նախատինքի ու բամբասանքի համար չկան մխիթարության միջոցներ: Ս. Հովհան Ոսկեբերանը նշում է, որ ամեն նախատինք չէ, որ մարդուն դարձնում է երանելի, այլ, երբ համբերում ենք հանուն Քրիստոսի: Մեր Տերն էլ միաժամանակ շեշտում է, որ երանելի եք, երբ ձեզ նախատեն Իմ պատճառով, Իմ հետևորդը լինելու համար, այլ ոչ թե ինչ-որ արժանիքների, առաքինությունների, դիրքի կամ օժտվածության համար բամբասվելու և չարախոսվելու համար: Հակառակ պարագայում այդպիսինները ոչ միայն երանելի են, այլև՝ արժանի կարեկցանքի: Ապա սուրբը մատնանշում է, որ Քրիստոս Ղուկասի ավետարանում ոչ միայն երանի է տալիս նրանց, ովքեր հանուն Քրիստոսի համբերում են հալածանքների, այլ դժբախտներ է անվանում նրանց, ում մասին բոլորը բարի են արտահայտվում: Նա ասում է. «Վա՜յ ձեզ, երբ որ բոլոր մարդիկ լավ խոսեն ձեր մասին, որովհետև նրանց հայրերը սուտ մարգարեներին այդպէս էին անում» (Ղուկաս 6:26): Առաքյալների մասին էլ էին բարին խոսում, բայց ոչ բոլորը: Այդ պատճառով Քրիստոս չասաց, երբ բարին կխոսեն ձեր մասին մարդիկ, բայց ավելացնում է «ամենայն» բառը: Իրապես, հնարավոր չէ, որ բարեգործները բոլորի կողմից գովաբանվեն: Եվ նորից ասում է. «Երանի՜ ձեզ, երբ մարդիկ ձեզ ատեն, մերժեն ձեզ ընդունել, նախատեն և վարկաբեկեն ձեզ՝ Մարդու Որդուն հետևելու պատճառով: Ուրախացե՛ք և ցնծացե՛ք այդ օրը, որովհետև մեծ պիտի լինի ձեր վարձատրությունը երկնքում: Նրանց նախահայրերը նույն վերաբերմունքն ունեցան մարգարեների հանդեպ» (Ղուկաս 6:22-23): 

Հալածանքն իր բոլոր հետևանքներով քրիստոնյայի կյանքում անխուսափելի է: «Նույնպես բոլոր նրանք, որ ուզում են աստվածապաշտությամբ ապրել Հիսուս Քրիստոսին միացած, անպայման կենթարկվեն հալածանքների» (Բ Տիմոթ. 3:12): Սիրո դեմ «սուրն» էլ պիտի շողա, հաշտարար համբույրի դեմ «բաժանումն» էլ իր պառակտիչ ձեռքը պիտի երկարի: Հալածանքը, նախատինքը, զրպարտություններն անպակաս են ու պիտի անպակաս լինեն քրիստոնեական կյանքում: Այդ բոլորը հարկ է տանել երանավետ զվարթամտությամբ՝ գտնելու համար բարոյական վարձատրության գոհունակությունը երկնային թագավորության բարիքների պարգևատրման մեջ:

Նեղություններն անհրաժեշտ են հոգու փրկության ու սրտի մաքրության համար, որպեսզի քրիստոնյան հասկանա իր տկարությունները, խոնարհվի և համբերությամբ տանի իր խաչը: Եվ ավելին. «Բազում նեղություններ պետք է կրենք Աստծո Արքայությունը մտնելու համար» (Գործք Առաքելոց 14:22): Մարդն ապրում է Երկրորդ գալստյան սպասումով և հարության հույսով, և ովքեր խաչակից են լինում Քրիստոսին, մասնակիցը կլինեն Քրիստոսի հարությանը: Այդպիսիններին սպասում են բազում պարգևներ երկնքում: Ի տարբերություն մյուս երանիների՝ այստեղ Տերը երկնքում վարձք է խոստանում, այդ պատճառով Պողոս առաքյալն ուրախանում էր նեղությունների համար, որ կրում էր հանուն Քրիստոսի, այդ պատճառով և Հակոբոս առաքյալը հավատացնում էր բոլոր քրիստոնյաներին. «Եղբայրնե՛ր, դուք ձեզ շատ երջանիկ համարեցեք, երբ զանազան փորձությունների մեջ ընկնեք» (Հակ. 1:2):

Ինը երանիներով մեր Տերը ցույց տվեց այն ճանապարհը, որ տանում է դեպի Երկնային Արքայություն: Իրականում խոնարհ մարդը կսգա իր մեղքերի համար, իր մեղքերի համար սգացողը կլինի հեզ, արդար և ողորմած, ողորմածությունը, արդարությունը անպատճառ մաքուր սրտերին է հատուկ, իսկ այդպիսին խաղաղարար է, իսկ ով այս ամենին հասնում է, այդպիսին պատրաստ կլինի ամեն հալածանքի ու նախատինքի:

Կազմեց Գայանե Սուգիկյանը