Հավատով կարդալու մասին

Ա­հա թե ին­չու մենք շա­րու­նակ գո­հություն ենք տա­լիս Աստ­ծուն նրա հա­մար, որ մեզ­նից Աստ­ծու խոս­քի լուրն առ­նե­լով` այն ըն­դու­նե­ցիք ոչ որ­պես մարդ­կանց խոսք, այլ ճշմար­տա­պես` որ­պես Աստ­ծու խոսք, որ ներ­գոր­ծում է նաև ձեր` հա­վա­տաց­յալ­նե­րիդ մեջ (Ա Թե­սաղ. Բ 13)։

Հա­վատն ու­նի մեկ ա­նուն, բայց` եր­կու զո­րություն: Ա­ռա­ջի­նը դա­վա­նության հա­վատն է` Սուրբ Եր­րոր­դության խոս­տո­վա­նությու­նը, որ յու­րա­քանչ­յուր անձ ստա­նում է ա­վա­զա­նից: Երկ­րորդն այն հա­վատն է, որ Սուրբ Գրքում գրված խոս­քե­րը, ո­րոնք Սուրբ Հո­գին խո­սեց մար­գա­րե­նե­րի, ա­ռաք­յալ­նե­րի և Ե­կե­ղե­ցու վար­դա­պետ­նե­րի բե­րա­նով, սուտ և ա­ռաս­պել չի հա­մա­րում, այլ հա­վա­տում է, որ ճշմա­րիտ և ու­ղիղ են, որ­պես թե իր աչ­քե­րով է տես­նում այն ա­մե­նը, ինչ ե­ղել է, պի­տի լի­նի, և որ է (ս. Ներ­սես Շնոր­հա­լի):

Սուրբ Հո­գու ներշն­չան­քով գրված Սուրբ Գիր­քը կա­րող է հաս­կա­նա­լի լի­նել միայն Սուրբ Հո­գու օգ­նա­կա­նությամբ: Իսկ այդ շնոր­հին ար­ժա­նա­նա­լու հա­մար պետք է մա­նուկ­նե­րին հա­տուկ դյու­րա­հա­վատ սիրտ ու­նե­նալ: Հի­շենք Փրկչի խոս­քե­րը. «Գո­հություն եմ հայտ­նում Քեզ, Հա՛յր, Տե՛ր­ երկն­քի ու երկ­րի, որ ծած­կե­ցիր այս բա­նը (Երկն­քի ար­քա­յության խոր­հուրդ­նե­րը) ի­մաս­տուն­նե­րից և գի­տուն­նե­րից ու հայտ­նե­ցիր մա­նուկ­նե­րին» (Մատթ. ԺԱ 25): Հետևա­բար ման­կա­կան վստա­հությամբ ըն­թեր­ցենք Աստ­ծու խոս­քը` իբրև երկ­նա­յին Հոր` մեզ հաս­ցեագր­ված ու­ղերձ:

Մեծ տար­բե­րություն կա Աստ­ծու խոս­քի տա­ռա­ցի ի­մաս­տը սե­փա­կան մտքով հաս­կա­նա­լու և այն իբրև ճշմար­տություն ըն­դու­նե­լու կամ հա­վա­տի շուր­թե­րով ճա­շա­կե­լու և սրտում ըն­դու­նե­լու միջև: Ինչ­պես որ համ­տես­ված սնուն­դը հա­ճե­լի է քիմ­քին և սնու­ցում է մար­մի­նը, այդ­պես էլ հա­վա­տով ճա­շակ­ված Աստ­ծու խոս­քը ու­րա­խաց­նում ու սնում է հո­գու կյան­քը. «Ճա­շա­կե­ցե՛ք և տե­սե՛ք, թե որ­քան քաղցր է Տե­րը» (Սաղմ. ԼԳ 9),- բա­ցա­կան­չում է սաղ­մո­սեր­գուն, ում հա­մար «Տի­րոջ դա­տաս­տան­նե­րը» քաղցր են «մեղ­րից ու խորս­խից ա­վե­լի» (Սաղմ. ԺԸ 11):

Մեծ տար­բե­րություն կա Աստ­ծու խոսքն իբրև ճշմար­տություն ըն­դու­նե­լու և Աստ­ծու խոս­քին հա­վա­տա­լու միջև: Կար­դա­լով հա­րա­վա­յին պտուղ­նե­րի նկա­րագ­րություն­նե­րը` մենք ի­մա­նում ենք, թե ինչ­պի­սին է դրանց տես­քը և հա­մը, չենք կաս­կա­ծում դրանց գո­յությա­նը, սա­կայն որ­քա՜ն ­մեծ է տար­բե­րությու­նը, երբ ճա­շա­կում ենք դրանք: Ի՜նչ ­հա­ճե­լի, թար­մաց­նող ու կե­նա­րար զգա­ցո­ղությամբ ենք հա­մակ­վում: Այս­պի­սին է Սուրբ Գրքի խոս­քի ներ­գոր­ծությու­նը, երբ հա­վա­տով ենք ըն­թեր­ցում: Աստ­վա­ծա­շուն­չը սի­րող յու­րա­քանչ­յուր ոք գի­տե այս բա­նը: Եր­բեմն ըն­թերց­վում են տո­ղեր և է­ջեր, բայց սիր­տը սառն է մնում: Հան­կարծ ինչ-որ խոս­քի հան­դի­պե­լիս սիրտն ա­սես հալ­չում է, ինչ­պես սա­ռույցն` ա­րե­գա­կի ճա­ռա­գայթ­նե­րից, հո­գին լցվում է խա­ղա­ղությամբ ու խնդությամբ. այն խան­դա­ղատ­վում է, ցնծում ու գո­հա­նում կամ սար­սա­փա­հար է լի­նում ու խո­նարհ­վում. հո­գին հաս­տատ ո­րո­շում է կա­յաց­րել, նա ա­ղո­թում է: Խա­ղա­ղությու­նը կրկին հանգր­վա­նել է նրա մեջ, հո­գին ճա­շա­կել է Աստ­ծու խոս­քը։

Գրիգոր Դարբինյան

«Ինչպես կարդալ Աստվածաշունչը» գրքից