«Ասա՛ ինձ, ի՞նչն է կյանքից առավել»

Երբեմն մարդուն անհանգստություն պատճառող իրադարձությունները թույլ չեն տալիս նրան գնահատել այն կյանքը, որը Աստծո պարգևն է իրեն: «Տեր Աստված մարդուն ստեղծեց երկրի հողից, նրա դեմքին կենդանության շունչ փչեց, և մարդն եղավ կենդանի էակ» (Ծննդ. 2:7): Մարդը՝ որպես բանական և ազատ էակ, փորձում է իր կյանքի ճանապարհին բացահայտել աստվածապարգև կյանքի արժեքները: Քրիստոնյայի համար հստակ են այդ արժեքները՝ հավատքով առաքինի կյանք ապրել՝ Աստծո հետ մշտական հաղորդակցությունն ունենալով: Քրիստոնյան իր կյանքն արժևորում է Քրիստոսով, Ով ճանապարհն է, ճշմարտությունը և կյանքը (Հովհ. 14:6):

Հավատն առ Աստված օգնում է մարդուն արժևորելու իր կյանքը, քաջությամբ և համբերությամբ հաղթահարելու դժվարություններն ու փորձությունները: Աստվածային նախախնամությունն իրեն հուսացողներին միշտ դեպի բարին է ուղղորդում: Հավատավորի համար մեծ արժեք ունի երկրային կյանքը, քանի որ այն ճիշտ ապրելու միջոցով է, որ արժանանալու է Երկնային հավիտենական կյանքին: Ս. Հովհան Ոսկեբերանը հետևյալ հարցադրումն է անում՝ ասա՛ ինձ, ի՞նչն է կյանքից առավել, ապա պատասխանում է՝ Երկնային Արքայությունը: Ս. Կյուրեղ Ալեքսանդրացին էլ այս հարցադրումն է առաջ բերում՝ մի՞թե անհավատները մահացած են մնալու և հարություն չեն առնելու մյուսների հետ միասին: Ո՞րն է այս հարցում հավատացողների առավելությունը, դա ցույց տվեց Քրիստոս՝ ասելով. «Գողը գալիս է միայն գողանալու, սպանելու և փչացնելու համար: Ես եկա, որպեսզի կյանք ունենան, և կյանքը լինի առավել լեցուն» (Հովհ. 10:10): Այսպես հարություն կառնեն և՛ բարիները, և՛ չարերը, բայց ոչ բոլորը կունենան «առավել»-ը: Նրանք, ովքեր Քրիստոսի հետևորդը չեն՝ որպես հետևանք անհավատության մեղքի, կունենան մահից առավել վատ կյանք. նրանք դատի կենթարկվեն իրենց մեղքերի և անհավատության համար: Իսկ նրանք, ովքեր, Քրիստոսի հետևորդը լինելով, առաքինի կյանքով են ապրել, ընդհանուր հարությունից և կյանքի վերադարձվելուց բացի, կունենան և հաջորդները՝ պարգևներ, պատիվներ, պսակներ և փառք: Այդ մասին վկայում է Պողոս առաքյալը. «Այժմ մի ծածուկ խորհուրդ հայտնեմ ձեզ. բոլորս չէ, որ պիտի մեռնենք, բայց երբ վերջին փողը հնչի, բոլորս էլ հանկարծ պիտի նորոգվենք մի ակնթարթում, որովհետև փողը պիտի հնչի, և մեռելները հարություն պիտի առնեն անեղծ մարմիններով, և մենք պիտի նորոգվենք» (Ա Կորնթ. 15:51-52):

Երկու կյանք է մարդուն տրված՝ ժամանակավոր և հավիտենական: Աստված, մեզանից յուրաքանչյուրին դիմելով, ասում է. «Ձեր առջևն եմ դնում կյանքն ու մահը, օրհնություններն ու անեծքները: Ընտրի՛ր կյանքը, որպեսզի ապրեք դու և քո սերունդը» (Երկրորդ Օրենք 30:19): Մարդու սիրտը փնտրում է իրական կյանքը: Նոր և հավիտենական կյանքը՝ որպես  պարգև,  մարդը կարող է ստանալ միայն Բարձրյալից: Ամենօրյա զբաղվածության մեջ մարդը կարծես ապրում է ինքն իրենից հեռու, այնինչ, հոգևոր արժեքների հասնելու և հավատն ամրապնդելու համար, հարկավոր է կանգ առնել, լռության մեջ խոկալ, վերադառնալ դեպի ինքն իրեն՝ վերագտնելու համար կորցրածը: Առաջ ընթանալու համար անհրաժեշտ է հաջորդ քայլն անել. սիրտը բանալ Տիրոջ առջև ջերմեռանդ հավատքով: Այստեղ ևս մարդն իր ազատ կամքով կարող է ընդունել կամ մերժել Աստծուն: Աստծով լի կյանքը փոխում է մարդու կյանքի գունապնակը՝ սև ու սպիտակից մինչև բազմերանգություն, և մարդը գիտակցում է, որ ինքը պատահական մի էակ չէ, որ ծնվել ու ապրում է երկիր մոլորակի վրա, որ այսօր կա և վաղն այլևս չի լինի: Աստծով է մարդը բացահայտում հավիտենության գաղտնիքը: Հավատը մարդուն ուղղորդում է նեղ, դժվարին, հաճախ և անորոշ ուղով: Կարևորը Աբրահամ նահապետի նման հետևել Աստծուն՝ լիարժեք վստահելով Նրա ձայնին: «Իր հավատով էր, որ Աբրահամը հնազանդվեց Աստծո կոչին, որպեսզի վեր կենա ու գնա այն տեղը, որն ստանալու էր իբրև ժառանգություն, և ճանապարհ ընկավ առանց իմանալու, թե ո՛ւր է գնում» (Եբրայեց. 11:8):

Աստծո հանդեպ լիարժեք հավատ ունեցողը չի փնտրում ապացույցներ կամ հրաշքներ, այլ նրա համար կյանքն արդեն իսկ հրաշք է, նա իր շուրջբոլորը՝ բնության և մարդկանց մեջ, Աստծուն է տեսնում: Հոգևոր, անտեսանելի աշխարհը չզգալը դեռ չի նշանակում, որ այն չկա և գոյություն չունի, ուղղակի այն զգալու և բացահայտելու համար հարկավոր է մանկան նման մաքուր սիրտ ու հավատ ունենալ և ջանք թափել, քանի որ «առավել»-ը չի տրվում առանց հավատքի ու ջանքերի:

Կարինե Սուգիկյան