Բաղձալի հանդիպումն ու նոր կյանքը

Մոտենում է Մեծ պահքի երրորդ կիրակին, որ կոչվում է «Անառակի կիրակի»: Ավետարանական «Անառակ որդու առակ»-ը՝ եկեղեցու հայրաբանության մեջ «Ավետարանը Ավետարանի մեջ» կոչվող, դարեր շարունակ իր կենսական պատգամներն է ավետարանում: Ամեն ինչ կորցրած անառակ որդին՝ մեղավոր մարդը, իր Հոր՝ Աստծո ներկայությունից և խնամքից հեռու, փափագում էր գոնե որպես ծառա վայելելու Հոր ներկայությունն ու խնամքը: Նա, գուցե և անհանգստացած, բայց հույսով շտապում էր Հոր հետ բաղձալի հանդիպմանը: Իսկ ի՞նչ ընթացք ապրեց անառակ որդին. նա Երկնային Հոր ներկայությամբ աստվածային շնորհներն էր վայելում, ապա ինքնակամ հրաժարվեց այդ ամենից, մեղսալից կյանքի պատճառով սնանկացավ ֆիզիկապես և հոգեպես, փորձեց կորցրածը վերարժևորել և վերագտնել, ապա Հոր հետ բաղձալի հանդիպմամբ, ներմանն արժանանալով, վերաիմաստավորեց իր կյանքը: Զղջում ապրող մեղավոր մի մարդու պատմություն, որն ապրել և ապրում են դեպի Աստված քայլող բոլոր ժամանակների մարդիկ: Զղջման պատմությունը չէր հասնի իր լրմանը, եթե չկայանար Հոր հետ հանդիպումը, որի տրամաբանական շարունակությունը հանդիսացավ անկեղծ խոստովանությունը, ներումն ու նորոգված կյանքը: Անառակ որդին մոռացավ իր հին մեղսալից կյանքը, Պողոս առաքյալի խոսքի համաձայն, դարձավ նոր մարդ՝ նորոգվելով ըստ Արարչի պատկերի (Կողոսացիներ 3:10): Մարդը ստեղծվեց Աստծո պատկերով, ինչը կորցրեց մեղքի պատճառով, բայց Տիրոջ ողորմածությամբ հնարավորություն ստացավ վերականգնելու վնասվածը: Իսկ այդ ճանապարհին մարդ արարածը վճռականություն է ձեռք բերում ապրելու նորոգված և աստվածահաճո կյանքով, գուցե հնարավոր չէ միանգամից ձերբազատվել հնից, բայց հնարավոր է մեծ ձգտում ունենալ ապրելու ազատ՝ մեղքի գերությունից հեռու մի կյանքով: Նոր մարդ դառնալը ենթադրում է Աստծո խոսքի համաձայն օրըստօրե նորոգվել, ինչը կյանքի անվերջ մի ընթացք է: Որպես Աստծո որդիներ՝ հագնելով Հոր կողմից շնորհված նոր, լուսավոր պատմուճանը՝ անմտություն կլինի կրկին վերադառնալ հին հագուստին, որ աղտոտվել ու պատառոտվել է մեղքերից:

Անառակ որդին Հոր կողմից ընդունվեց որպես հարազատ որդի և ոչ որպես ծառա կամ վարձկան: Երկնային Հայրն Իր յուրաքանչյուր զղջացող որդու համար ուրախություն է ապրում՝ ասելով. «Իմ այս որդին մեռած էր՝ կենդանացավ, կորած էր՝ գտնվեց» (Ղուկաս 15:24): «Տեսեք, թե ինչպիսի՜ սիրով մեզ սիրեց Հայրը՝ կամենալով, որ մենք կոչվենք Աստծո որդիներ և արդարև, Աստծո որդիներ ենք» (Ա Հովհաննես 3:1):

Այնքան մեծ է մեր Արարչի ողորմածությունը, որ Նա մեզ հնարավորություն պարգևեց ճանաչելու և սիրելու Իրեն, ինչպես երեխաներն են սիրում իրենց հորը: Երկնային Հայրն Իր Միածին Որդու միջոցով մեզ շնորհեց Աստծո որդիներ դառնալու պարգևը: Աստվածային այս պարգևի մեծությունը նրանում է, որ այն կրողները պարտավորվում են կատարելագործվելու: Աստծո Որդին՝ Հիսուս Քրիստոսը, Մարդու Որդի դարձավ, որպեսզի մենք էլ դառնանք Աստծո որդիներ: Աստվածային սերը՝ սուրբ և օրհնաբեր, կատարելապես վերածնում է մարդկային էությունը: Աստծուց վերածնված մարդը ողջ էությամբ ձգտում է դեպի փրկություն: Ս. Օգոստինոսն ասել է, որ աշխարհը չի ճանաչում մեզ՝ Աստծո որդիներիս, քանի որ չի ճանաչել Նրան՝ Աստծուն, Ով որդեգրեց մեզ:

Աշխարհը չի ճանաչում այն մեծ պարգևները, որոնցով զարդարված են Աստծո որդիները, չգիտի և չի հասկանում, որ Աստծո որդիների արժանիքները կայանում են ներքին հոգևոր կատարելագործմամբ և ոչ արտաքին: Աստծո որդիները խոնարհ են ու հեզ և չեն փնտրում աշխարհային փառքը, այդ պատճառով էլ աշխարհը չի ճանաչում նրանց:

Պողոս առաքյալը հաստատում է՝ դուք այս աշխարհի համար մեռաք, որպեսզի Քրիստոսի հետ միասին ապրեք այն կյանքով, որ Աստված վերապահել է ձեզ: Իսկ երբ Քրիստոսը՝ ձեր կյանքը, հայտնվի, այն ժամանակ դուք էլ փառքով կհայտնվեք Նրա հետ (Կողոսացիներ 3:3): Ուստի՝ որպես Աստծո որդիներ, մահանանք մեր հին մեղսալից կյանքի համար և հավատի շնորհիվ վերածնվենք Քրիստոսով նոր կյանքի համար:

Կարինե Սուգիկյան