Ո՛չ միշտ: Հիրավի, հրաշքի և անձրևի հետևանքով բարկությունն անցնելով` զգուշանում է վնասել Եղիային, սակայն միևնույն ժամանակ չի ցանկանում հնազանդվել նրա պատվիրաններին և ոչ էլ հարգանքով ընդունել նրան, ինչպես  պարտավոր էր: Մանավանդ երբ Աքաաբը Եղիայի հրամանով Բահաղի մարգարեների կոտորվելը պատմում է Հեզաբելին, անզգամ թագուհին մտադրվում է սպանել մարգարեին, սակայն ժողովրդից վախենալով` միառժամանակ հետաձգում է իր մտադրությունը, միայն բացահայտորեն լուր է ուղարկում, որ վաղը` այս ժամին, սպասելու է նրան:

Այս սպառնալիքից վախենալով` Եղիան Հուդայի երկրին պատկանող Բերսաբե կոչվող վայրն է գնում, որտեղ էլ ծառային թողնելով` ինքը միայնակ շարունակում է ճանապարհը դեպի անապատ և մի ամբողջ օր քայլելով` հոգնած հանգիստ է առնում մի ծառի տակ: Ե´վ հոգնությունից, և´ ժողովրդի անկարգ վարքի պատճառով սրտնեղելով` մարգարեն ցանկանում է մեռնել` ասելով. «Ո՜վ Տեր, վերցրո՛ւ հոգիս, ես իմ հայրերից լավը չեմ», և տխրությունից այնտեղ ննջում է:

Ապա նրան արթնացնում է Աստծու հրեշտակը` ասելով. «Վե´ր կաց և կե՛ր», Եղիան արթնանալով տեսնում է, որ մի կտոր հաց և մի կուժ ջուր են դրված իր մոտ, ուտում և խմում է և դարձյալ ննջում: Երկրորդ անգամ հրեշտակը արթնացնում է` ասելով. «Վե´ր կաց և կե´ր, քանի որ գնալիք ճանապարհդ երկար է»: Նա էլ, ըստ հրամանի արթնանալով, ուտում և ըմպում է և ահա այդ հացի զորությամբ քառասուն օր ու քառասուն գիշեր քայլում է, մինչև Քորեբ լեռանն է հասնում և այնտեղ` մի քարանձավում, բնակություն  հաստատում:

Մի օր Եղիան աստվածային ձայնն է լսում. «Ինչո՞ւ ես այստեղ նստել, Եղիա՛»,  և սա պատասխանում է. «Աստծու փառքին նախանձախնդիր եղա, քանի որ տեսա, որ Իսրայելը, Քեզ թողած, Քո սեղանները կործանեց և մարգարեներիդ կոտորեց, միայն ես մնացի, և ինձ էլ ցանկանում են սպանել» (Գ Թագ. 19:10): Քանի որ մարգարեն սույն պատասխանով Իսրայելի ժողովրդի չար վարքն ու դրա պատճառով իրեն համակած խոր տխրությունն է հայտնում, ուստի ամենաբարի Աստված, ցանկանալով իր հավատարիմ և եռանդուն ծառային վարձատրել և մխիթարել, առաջարկում է հաջորդ օրը Քորեբ լեռ բարձրանալ, քանի որ Աստված այդտեղով պիտի անցնի:

Երբ Եղիան բարձրանում է լեռը, իսկույն աստվածային հրամանով սաստիկ հողմ է սկսում փչել, ապա երկրաշարժ է լինում, և հրե տեսարաններ են տեղի ունենում կամ ժայթքում. այս ամենից հետո մեղմ զեփյուռի ձայն է լսվում, Եղիան իսկույն հասկանում է, որ Աստված այն մեղմ քամու ձայնի հետ է, դրա պատճառով պատկառելով, կաշվե վերարկուով ծածկելով իր դեմքը` վերադառնում է հիշյալ քարանձավը (Գ Թագ. 19:11-13):

Պետք է նկատել, որ սաստիկ քամու, երկրաշարժի և կրակ ժայթքելու ժամանակ Եղիան վերարկուով իր դեմքը չի ծածկում, քանի որ դրանց մեջ Աստծու ներկայություն չկար, սակայն մեղմ զեփյուռի ձայնը լսելուն պես Աստված այդ ձայնի հետ լինելու պատճառով մարգարեն ծածկում է դեմքը: Այսպիսի տեսարաններից հասկացվում է, որ Աստված ցանկանում է Եղիային ցույց տալ իր զորությունը և գթությունը: Քանի որ սաստիկ հողմը երկրաշարժը և կրակը` Նրա կարողությունը, իսկ մեղմ քամու ձայնը Նրա գթությունն են հայտնում: Քանի որ մեղավորին կարող է պատժել խիստ միջոցներով, ինչպիսին փոթորիկը, երկրաշարժը և հուրն են, որոնք իսկույն կործանում են:

Սակայն քանի որ Աստված ողորմած է, և համբերում է, որ մեղավորը հետ դառնա ու ապաշխարի, և թեև մեղավորի չապաշխարելու ժամանակ իսկ պատժի, դարձյալ այդ պատժի մեջ էլ է նշմարվում նրա գթության հետքը, քանի որ այս աշխարհում տրված պատիժներն էլ առանց գթության չեն: Արդարև, վերոհիշյալ հրաշալի երևույթները Եղիային  խրատ էին, որ ժողովրդի մեղանչելու ժամանակ խիստ մեծ բարկությամբ նրան պատուհասելու փոխարեն, ընդհակառակը, մեղմ և քաղցր միջոցներով ջանա նրան ուղղության վերադարձնել:

Ասուհանդերձ, որպեսզի Եղիան չմտածի, որ կուռքեր երկրպագողները պատժից ազատ պիտի լինեն, այլ ընդհակառակը, նրանք իրենց ժամանակին պիտի պատժվեն, և մինչև անգամ Աստված պիտի հայտներ, թե ում ձեռքով պիտի պատժվեն, մարգարեն նորից ձայն է լսում. «Ինչո՞ւ ես նստել այստեղ, Եղիա՛»:  Եվ նա նախկինի նման գանգատվում է ժողովրդից, որին ի պատասխան` Աստված ասում է. «Վե´ր կաց, այս անգամ գնա´ Դամասկոսի անապատի կողմը և Ազայելին ասորիների թագավոր կարգի´ր, և Հեուին` իսրայելացիների, նաև Եղիսեին քո փոխարեն մարգարե´ օծիր»: Քանի որ կուռքեր երկըրպագողները նախ` Ազայելի ձեռքով պիտի կոտորվեին, ապա` Հեուն և Եղիսեն սաստիկ կոտորած պիտի տային նրանց (Դ Թագ. 8:12): Եվ որովհետև դարձյալ ժողովրդի դեմ է գանգատվում` ասելով. «Քո մարգարեներին կոտորեցին, միայն ես եմ մնացել», Աստված նրան հայտնում է, որ միայն ինքը չի մնացել, այլ հենց այդ Իսրայելի ժողովրդի մեջ յոթ հազար մարգարեներ կան, որոնք կուռքերի առջև չեն ծնրադրել և չեն երկրպագել: Սույն հայտնությամբ խեղճ մարգարեն տեսնում է, որ ինքը սխալվել է և երկրպագում է Տիրոջը:

Այնուհետև Եղիան, ըստ աստվածային հրամանի,  նախ գնում և գտնում է Եղիսեին, որը հող էր վարում` տասներկու եզներ լծած, ու իր մաշկեղեն վերարկուն նրա վրա է գցում: Այն ժամանակ Եղիսեն, իսկույն թողնելով իր գործը, մարգարեի հետևից է գնում, քանի որ հասկանում է, որ մարգարեի միջոցով Աստված կանչում է իրեն, որպեսզի հողագործությունը թողնի և իր  անձը Եղիային ծառայելուն նվիրի: Սակայն նախ հրաման է ստանում` գնալու և  ծնողներին վերջին ողջույնի հրաժեշտը տալու, և ապա երկու եզ մորթելով` իր ազգականներին և բարեկամներին պատվելուց հետո հետևում է Եղիային, որից այլևս երբեք չի բաժանվում, մինչև նրա` երկրից վերանալը:

Թեպետ Եղիան վերոհիշյալ երկու անձնավորություններին՝ Ազայելին և Հեուին, ինքն անձամբ թագավոր չի օծում, սակայն նրա հրամանով Եղիսեն է կատարում այդ արարողությունը (Դ Թագ. 8:13 և 9:3):