Առաջնորդների մասին

Խիստ մեծապատիվ  մի եպիսկոպոս կար, որ ոչ միայն եկեղեցական գործերն էր վարում, այլև զբաղվում էր աշխարական այլ գործերով: Մի օր, երբ զորականների բազմության հետ սպառազինված անցնում էր արտերով, մի հողագործի տեսավ, որ գութանը հանդում թողած՝ կանգնել և ուշադիր ու ակնապիշ նայում էր հեծելազորին: Տեսածից զարմացած՝  նա ձին ճանապարհից մի փոքր շեղեց դեպի շինականը և նրան դառնալով՝  քաղցրությամբ ասաց.

- Մի բան եմ ուզում  հարցնել քեզ, բարի՛ մարդ, եթե կամենում ես  հարցիս անկեղծ պատասխան տալ:

Հողագործը խոնարհությամբ պատասխանեց.

- Ո՞վ եմ ես , կամ ովքե՞ր են  իմ  ազգականները, որ քեզ` իմ մեծապատիվ տիրոջը, պատասխան չտամ:

Եվ եպիսկոպոսը հարցրեց.

-Ասա՛  խնդրեմ, ի՞նչ էիր խորհում, երբ ինձ նայելով՝ այդպես ծիծաղում  ու  հրճվում էիր:

- Մտածում  էի,- պատասխանեց հողագործը,-  թե արդյո՞ք սուրբ Մարտինոսը,  որ նույնպես եպիսկոպոս էր, նման սպառազինությամբ և զորականների բազմությամբ էր ճանապարհ գնում:

Եպիսկոպոսը, փոքր-ինչ ամաչելով, ասաց.

- Ես ոչ միայն եպիսկոպոս եմ և եկեղեցական, այլեւ աշխարական կարգով իշխան ու կուսակալ, ինչպես որ այժմ  տեսնում ես ինձ: Իսկ թե ուզում ես եպիսկոպոս տեսնել՝ այսինչ օրն արի՛ եկեղեցի:

Հողագործն այս պատասխանից  մեղմ ժպտաց և  եպիսկոպոսին ասաց.

- Եթե Ձերդ մեծությանը  դժվար չէ, մի բան էլ ես եմ կամենում հարցնել:

-Խնդիր չկա, հարցրո՛ւ,- պատասխանեց եպիսկոպոսը:

Հողագործն ասաց.

- Եթե իշխանը, Աստված մի՛ արասցե,  իր գործերի պատճառով դժոխքի մատնվի, ապա մեր եպիսկոպոսն ո՞ւր կգնա:

Այս հարցից ամաչելով` եպիսկոպոսն,  առանց հողագործին պատասխան տալու, գնաց: Սակայն  նրա խոսքերից քիչ բան չշահեց, քանի որ  դրանից հետո խիստ զգուշանում էր, որ աշխարհական գործերով ավելին չզբաղվի, քան եպիսկոպոսության հոգեբարձությամբ, և չլինի, որ առավելապես իշխանի և ոչ  թե եպիսկոպոսի վարձը ընդունի:

Հայելի վարուց