Պատասխան – Մեկնիչներն ասում են, թե երկու բան պետք է մտաբերել, նախ՝ Աստված չարգելեց ղևտացիներին ավետյաց երկրից դուրս կալվածք ունենալ: Երկրորդ՝ Ավետյաց երկրից ճանապարհի մեկ մղոն հեռավորության վրա, պարսպապատ քաղաքներից հեռու գտնվող տարածքներում, ղևտացիներին տեղ էր հատկացվում՝ իրենց անասունները շատացնելու համար:

Առաջին ասածս հաստատում է Թվոց գիրքը. «Նրանց երկրում ոչ մի ժառանգություն չպիտի ունենաս» (18:20) և այլն: Իսկ նույն գլխի 24 համարում Աստված ասում է. «Իսրայելցիների որդիների մեջ նրանք ժառանգություն չպիտի ունենան», այսինքն՝ Իսրայելի երկրի մեջ, սակայն ուրիշ տեղ կարող էին կալվածք ունենալ, ինչպես գտնում են մեկնիչները:

Երկրորդ ասածիս հաստատումը դարձյալ նույն՝ Թվոց գրքում է. «Հրամայի՛ր իսրայելացիներին, որ իրենց բաժին հասած կալվածքներից բնակվելու համար քաղաքներ, ինչպես և իրենց քաղաքների շուրջն ընկած արոտավայրերը տան ղևտացիներին։ Այդ քաղաքները նրանց բնակության վայրերը թող լինեն, իսկ առանձնացված արոտավայրերը թող լինեն նրանց ոչխարների հոտերի և ամեն տեսակ չորքոտանիների համար արածելու վայրեր» (Թվոց 35:2-3):

Մեկնիչներն այս խոսքից ընդհանրապես տեղեկանում են, որ Բառնաբասի վաճառած գյուղը կամ ագարակը կա՛մ Ավետյաց երկրից դուրս էր, կա՛մ եբրայեցիների քաղաքներից մեկի հեռավոր տարածքն էր: Եթե մտաբերենք, որ Իսրայելի քաղաքների հեռավոր տարածքները միայն ղևտացիները կարող էին գործածել, սակայն վաճառելու իրավունք չունեին, ուստի այստեղից երևում է, որ Բառնաբասի վաճառած ագարակն Իսրայելի երկրում չէր: Քանի որ նրա տունը Կիպրոսում էր, հետևաբար վաճառված ագարակը ևս այդտեղ էր: