Անշուշտ կար, բայց քանի որ մարդը արքայության համար ստեղծվեց, և մեղքի պատճառով այս աշխարհի թշվառություններին էր ենթարկվել, ուստի բարերար Աստված նրան մեղքից փրկելով՝ արքայության արժանացնելը կամեցավ, և այս մեծ բարիքը Մեսիայի ձեռքով Երուսաղեմում կատարվելը սահմանելու համար Աստված այդ երկրում երևաց Աբրահամին: Միևնույն ժամանակ խոստանում է այդ երկիրը որպես ժառանգություն տալ նրան և նրա սերունդներին, որպեսզի մարդիկ իմանան, որ Մեսիան (Քրիստոս) Աբրահամի սերունդից Երուսաղեմում պիտի ծնվի, և որ մարդկանց փրկությունը այնտեղ պիտի կատարվի, հետևաբար պետք էր իրենց սրտերը առ Նա ուղղել, և գալու ժամանակ Նրան հավատալով՝ հրամանին հնազանդվել, այս պատճառով Երուսաղեմի հողը «Ավետյաց երկիր» է կոչվում (Եբր. 11:9):

Հիրավի Քանանի երկիրը Աբրահամին տալու խոստումը եղավ, սակայն նա դեռևս շարունակում էր որպես պանդուխտ շրջել, քանի որ աստվածասեր մարդը, արքայության արժանանալու տենչով, երկրի վրա որպես պանդուխտ է բնակվում, քանի որ աշխարհի մեծությունը և զվարճությունը անկայուն լինելով՝ սառույցի վրա գրելու են նմանվում, որի համար էլ աստվածասեր մարդը Աբրահամի նման պանդխտության մեջ շրջելով՝ արքայության անվախճան փառքին հասնելն է հուսում միշտ և անսասան (Եբր. 11:10):

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902