Մենք միայնակ չենք

Ասում են, որ հնդկացիների մի ցեղախմբում այսպիսի ավանդույթ կա: Պատանին պետք է հետևյալ փորձությունն անցնի տղամարդ դառնալու համար: Նա իր հոր հետ անտառ է գնում, որտեղ հայրը նրա աչքերը պինդ կապում է և պատանին ողջ գիշեր պետք է այդպես կապած աչքերով անտառում մնա մինչ լուսաբաց: Նա չի կարող օգնություն խնդրել, քանի որ շրջակայքում ոչ ոք չկա, այլ միայն անտառի տարօրինակ ու սարսափազդու ձայներն են լսվում անընդհատ: Նա չի կարող նաև աչքերի կապն արձակել և պաշտպանել իրեն, քանի որ այդ կերպ չի անցնի փորձությունն ու կխայտառակվի ողջ ցեղախմբի առջև:

Ահա մի օր էլ մի հայր իր որդուն անտառ բերեց: Ծառերի արանքից ուժեղ քամու սուլոցն էր լսվում ու գազանների ոռնոցը: Բայց տղան վճռականորեն նստել էր գետնին և աչքերի կապը չէր բացում՝ իմանալով, որ վտանգի առջև ցուցաբերած արիությունն ու հաստատակամությունը միայն կօգնեն իրեն հաղթահարել այդ փորձությունը:

Երբ վերջապես արևի առաջին շողերը դիպան նրա դեմքին, նա արձակեց կապն ու սաստիկ զարմացավ՝ տեսնելով, որ հայրը ողջ ժամանակ իր կողքին էր եղել՝ ոչ հեռվում նստած: Նա մնացել էր, որպեսզի որդուն պաշտպաներ բոլոր հնարավոր վտանգներից:

Մեզնից յուրաքանչյուրն էլ, այդ պատանու նման, երբեք միայնակ չի լինում: Աստված միշտ մեր կողքին է, եթե նույնիսկ մենք չենք տեսնում: Աստված միշտ պաշտպանում է մեզ բազմաթիվ խնդիրներից ու վախերից, եթե Նրա օգնությանն ենք դիմում: Եվ եթե Նրան չենք տեսնում, ապա դա ամենևին էլ չի նշանակում, որ Նա մեր կողքին չէ: Այդ պատճառով էլ հավատի ուղով ենք գնում, այլ ոչ թե տեսնելու:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի