Ս. Աբրահամը և Ս. Խորենը Ս. Ղևոնդյանց աշակերտներից են: Իրենց ուսուցիչների նահատակությունից հետո նրանք աքսորվում են Ասորեստան: Շրջակայքի քրիստոնյաների կողմից հարգանքի են արժանանում իբրև կենդանի խոստովանողներ: Ս. Խորենը չի դիմանում զրկանքներին և մահանում է աքսորավայրում, իսկ Ս. Աբրահամը վերադառնում է Հայաստան, դառնում Բզնունիքի եպիսկոպոսը և խաղաղ մահվամբ ավարտում իր կյանքը:

Ս. Կոզման և Ս. Դամիանոսը, ովքեր նաև «անարծաթ բժիշկներ» են անվանվում, ծնվել և ապրել են 3-րդ դարի վերջին Արաբիայում: Դաստիարակվել են իրենց առաքինի մոր կողմից և նրա հորդորով իրենց բժշկական գիտելիքներն օգտագործել են` տեղից տեղ շրջելով և անվճար բուժելով հիվանդներին: Դիոկղետիանոսյան հալածանքների օրերին քրիստոնյա եղբայրները ձերբակալվում են, չարչարվում, ապա նահատակության պսակն ընդունում` գլխատվելով 285 թվականին: