Հոգետես և սքանչելագործ հայրերի մասին

Աստծով մեծ՝ մի մենակյաց կար անապատում` Լեոն անունով, որն ազգությամբ կապադովկացի էր: Սրա մասին բազում հրաշքներ պատմեցին մեզ, և այս մարդու բազմապատիկ փորձությունների պատմությունից մեծ օգուտ քաղեցինք, ինչպես նաև` նրա խոնարհությունից, լռությունից, անընչությունից և սիրուց, որ ուներ ամենքի հանդեպ: Այս ժուժկալ ծերն ասում էր մեզ միշտ. «Հավատացե՛ք ինձ, որդյակնե՛ր, պիտի թագավորեմ»: Իսկ մենք նրան ասում էինք.«Դու էլ մեզ հավատա, աբբա՛ Լեոն, կապադովկացիներից ոչ ոք չթագավորեց. անարա՛տ պահիր քո միտքը»: Իսկ նա ավելի հաճախ էր կրկնում. «Ես կթագավորեմ, որդյակնե՛ր»: Երբ եկան մազքութները և ամբողջ ազգը գերեվարեցին, հասան Ռասան և բազում կրոնավորների սպանեցին և շատերին գերի վերցրին սուրբ Հովհաննեսի համայնքից, որը Կոստանդնուպոլսի մայր եկեղեցու Ս. Գրոց ընթերցող­մեկնիչ էր, վերցրին աբբա Եվստաթեոս Հռոմեացուն և աբբա Թեոդորոսին, և երեքն էլ տկարացած էին: Երբ տանում էին նրանց, աբբա Հովհաննեսը գերեվարողներին ասաց. «Տարե՛ք ինձ քաղաք, և ես այնպես կանեմ, որ եպիսկոպոսը ձեզ քսանչորս դահեկան տա»: Բարբարոսներից մեկը վերցրեց նրան և բերեց քաղաքի մերձակայքը: Եվ աբբա Հովհաննեսը գտավ եպիսկոպոսին, ինչպես նաև աբբա Լեոն(դիոս)ին, որ քաղաք էր եկել, և հայրերից ոմանց, որոնք չէին գերեվարվել: Ապա հայր Հովհաննեսը աղաչեց եպիսկոպոսին վճարել գումարը և փրկագնել նրանց: Իսկ եպիսկոպոսի մոտ ութ դահեկանից բացի ուրիշ գումար չգտնվեց. և բարբարոսը չուզեց վերցնել, այլ ասաց. «Կա՛մտվեքսահմանված քսանչորս դահեկանը, կա՛մ տվեք կրոնավորին»: Եվ քաղաքում գտնվողները ճարահատյալ վերցրին աբբա Հովհաննեսին և հանձնեցինբարբարոսին, իսկ նա լալիս ու կոծում էր գնալիս. բարբարոսները նրան տարան իրենց վրանը: Իսկ երեք օր հետո վերցրեց աբբա Լեոնը այն ութ դահեկանը, գնաց բարբարոսների ճամբարը, աղաչեցև ասաց. «Առե՛ք այս դահեկանները և արձակե՛ք հիվանդներին, քանի որ ձեզ համար ոչ մի գործ չեն կարող անել, իսկ ես առողջ եմ և կծառայեմ ձեզ»: Եվ բարբարոսները վերցնելով՝ ազատ արձակեցին երեք հայրերին, որ գերեվարված էին: Եվ մինչ աբբա Լեոնը բարբարոսներից մեկի հետ գնում էր ծառայության, սա գլխատեց նրան, և նրա վրա կատարվեց գրվածը. «Ավելի մեծ սեր ոչ ոք չունի, քան այն, որ մեկն իր կյանքը տա իր բարեկամի համար» (Հովհ. ԺԵ 13): Եվ մենք իմացանք, որ թագավորել ասելով՝ նկատի ուներ, որ թագավորելու էր` իր անձը դնելով բարեկամի համար:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016