Ասաց մի անգամ հայր Դանիելը. «Հայր Արսենը մեզ պատմեց, թե ծերերից մեկը, որ նստած էր իր սենյակում, ձայն լսեց, որ ասում էր. «Դո՛ւրս եկ, և քեզ ցույց կտամ մարդկանց գործերը»: Երբ դուրս եկավ, տարավ նրան մի տեղ և ցույց տվեց մի մարդու, որ ջրհորից ջուր էր հանում և լցնում մի լայն փողրակի մեջ, բայց ջուրը դարձյալ իջնում էր ջրհորը: Եվ փոքր-ինչ առաջ տանելով՝ ցույց տվեց նրան մի եթովպացու, որ փայտ էր կտրում և մեծ բեռ կապում և փորձելով շալակել` չէր կարողանում շարժել, սակայն դարձյալ փայտեր էր կտրում և բեռի վրա ավելացնում: Բազում անգամ այդպես անելով՝ մեծացրեց բեռը: Եվ փոքր-ինչ ևս առաջ շարժելով` հասան մի քաղաքի դռան մոտ: Ահա երկու մարդ էին գալիս՝ ձիեր հեծած, որոնք մի փայտ էին լայնակի բռնել և կամենում էին քաղաք մտնել, բայց չէին կարողանում, որովհետև փայտը հորիզոնական էին բռնել: Սրանք չթեքեցին փայտը մեկի կամ մյուսի կողմը, և երբ եկավ սրանց հետևից, տեսավ, որ երկուսն էլ մնացին քաղաքից դուրս: Եվ ձայնն ասաց. «Արդ, սրանք, որ տեսնում ես, ամբարտավանության լուծն են կրում և չխոնարհվեցին, որ իրենց ուղղեն և Քրիստոսի խոնարհ ճանապարհով ընթանան, դրա համար էլ դուրս մնացին Աստծո արքայությունից: Եվ այն մարդը, որ փայտ էր կտրում, բազում մեղքերի մեջ էր ընկած, որը փոխանակ ապաշխարելու` նորերն էր գործում և մեղքերի վրա մեղքեր ավելացնում: Իսկ որ ջուր էր հանում, այն մարդն էր, որ ողորմություն էր անում, սակայն մնացած բոլոր բաներում անիրավություն էր գործում և չար գործերի պատճառով կորցնում էր և այն սակավ բարին: Արդ, մարդ պետք է միշտ արթուն լինի իր գործի մեջ, որպեսզի ապարդյուն չաշխատի»:
«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի