Զգոնություն

Ձյունառատ օր էր: Ռուսական գյուղում մի վանական մտնում է խաղալիքների խանութ և ասում.

- Կրկին ես եմ, մի տիկնիկ տվեք: Այդ երեխան ինձ է սպասում, գնում եմ մանկատուն:

Խոստացել եմ նրան, որ այսօր պիտի տիկնիկ նվիրեմ:

Խանութի աշխատողը զարմանում է.

- Բայց չէ՞ որ, արդեն երրորդ անգամ է, ինչ տիկնիկ եք տանում այդ աղջնակի համար:

Վանականը պատասխանում է.

- Առաջին անգամ ճանապարհին մի փայտահատ հանդիպեց և խնդրեց իր կացինը պահել, որպեսզի ինքը ծառի ճյուղերը տեղադրի իր սայլակի վրա: Խաղալիքը դրեցի մի քարի վրա ու

օգնեցի այդ մարդուն, իսկ այդ պահին մի ագռավ ծառից ցած իջավ ու տիկնիկը տարավ: Երկրորդ անգամ ճանապարհին մի զառամյալ ծերունի հանդիպեց, ցույց տվեց Աստվածաշունչը և սկսեց Ավետարանից հարցեր տալ: Ես էլ գոհունակությամբ նրա մոտից վերցրեցի Սուրբ Գիրքը, խաղալիքը դրեցի ձյունածածկ ճերմակ գետնին և պատասխանեցի այդ մարդուն հետաքրքրող հարցերին: Երբ պտտվեցի տիկնիկի կողմը, միայն այն տեսա, թե ինչպես է ագռավն այն իր կտուցով պինդ-պինդ բռնած բարձրանում երկինք: Հիմա երրորդ անգամ եմ եկել և խնդրում եմ` ինձ օգնեք:

Խանութի աշխատողը մոտենում է լուսամուտին ու ապշահար ասում.

- Նայե՛ք պատուհանից դուրս. ինչքա՜ն ագռավներ են հավաքվել մոտակա ծառերի վրա և կարծես ձեզ են սպասում...

Ամեն իրադրության մեջ միշտ պետք է զգոն և արթուն լինել:

Հովհաննես Մանուկյան