Նամակը

Մի դատավոր դուրս է գալիս եկեղեցուց ու տեսնում` մի հրեշտակ նամակներով լի տոպրակով նույնպես դուրս է գալիս եկեղեցուց, և հարցնում է.

- Աստծո՛ հրեշտակ, այս ի՞նչ նամակներ ես տանում:

Հրեշտակը պատասխանում է.

- Մարդկանց խնդրանքներն եմ տանում Աստծո մոտ, որպեսզի հաջորդ օրը պատասխան նամակները բաժանեմ նրանց: Եթե ցանկանում ես, դու էլ կարող ես մի նամակ գրել և վաղն իսկույնևեթ կփոխանցեմ պատասխան նամակը:

Դատավորն ասում է.

- Ինչքան գալիս եմ եկեղեցի, աղոթում, խնդրում, բայց Աստված լռում է, չի պատասխանում:

Վերջապես եկավ այդ օրը, երբ իրապես պատասխան կստանամ:

Այնուհետև մի թուղթ ու գրիչ է վերցնում, ոգևորված գրում, նամակը հրեշտակին հանձնում:

Հաջորդ օրը հրեշտակը գալիս է և Աստծուց ուղարկած ծրարը փոխանցում է այս մարդուն, որը մեծ սպասելիքներով ու ուրախությամբ բացում է այն, սակայն ներսում մի դատարկ, մաքուր թուղթ է գտնում ու դժգոհությամբ ասում.

- Այստեղ որևէ պատասխան չկա: Միայն ճերմակ, մաքուր թուղթ է: Աստված կրկին ինձ չպատասխանեց:

Հրեշտակը հարցնում է.

- Իսկ ի՞նչ էիր գրել Աստծուն.

Դատավորը պատասխանում է.

- Գրել էի, որ իմ հարևանը երկու ձի ունի, իսկ ես մեկը, և նա նաև մի ավանակ ունի, իսկ ես չունեմ: Խնդրել էի, որ Աստված ինձ մի արաբական նժույգ տա: Եվ հետո, երբ երեկ եկեղեցի էի գալիս, տեսա, որ մի մարդ մի շատ գեղեցիկ ոսկյա մատանի ունի, այն էլ ադամանդակուռ, իսկ իմ մատանին շատ հասարակ է: Խնդրեցի, որ ինձ էլ տրվի այդպիսի հնարավորություն, և ես էլ ունենամ այդ մատանուց, ոչ ավելին, ավելին ինձ պետք չէ: Բայց ամենակարևորը, որ իմ գործը շատ քիչ է. քիչ մարդկանց եմ դատում, քան իմ մյուս դատավոր ընկերները:

Հրեշտակ թույլ չի տալիս շարունակել և ասում է.

- Աստված քեզ միշտ էլ պատասխանել է, պարզապես դու չես կամեցել լսել, քանի որ կամեցել ես լսել քեզ համար ցանկալի պատասխանը: Այս ճերմակ, մաքուր թուղթը, որ ուղարկվել է քեզ, դա է պատասխանը, որով ցույց է տրվում, որ Աստված կամենում է, որ դու էլ այս թղթի նման մաքուր ու շիտակ լինես:

Հովհաննես Մանուկյան