Նապաստակը ձմռանն իրեն նայեց, հետո՝ ամռանը ու մտածեց. «Իսկ ինչո՞ւ միայն երկու մուշտակ ունեմ՝ սպիտակ ու մոխրագույն: Ինձ համար շիկակարմիրը կկարեմ, ինչպես աղվեսինն է, նախ գեղեցիկ է, հետո էլ մյուս նապաստակները կվախենան ինձնից ու բանջարանոցի բոլոր գազարներն իմը կլինեն»:
Մտածեց ու արեց: Իր համար նոր մուշտակ կարեց ու դրանով դուրս եկավ զբոսնելու: Աղվեսը տեսավ նրան հեռվից և ուրախացավ: Մտածեց հարևան գյուղի իր խնամին է հյուր եկել. վերջին լուրերը կլսի, իրենն էլ կպատմի: Իսկ երբ հասկացավ, որ նապաստակն է՝ ավելի ուրախացավ, որովհետև դեռ չէր ճաշել: Միայն թե նապաստակն ամենևին չուրախացավ: Հազիվ հասցրեց փախչել, չէ՞ որ ապրելու ցանկությունն ավելի մեծ է, քան ուտելունը: Եվ այդ օրվանից չէր համարձակվում անգամ մտածել Աստծո պարգևած որևէ բան փոխելու մասին:
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի