Պատասխան - Դավթի խոսքն այսպես պետք է հասկանալ: Ամբարիշտները դատաստանին չեն դիմանա, այսինքն` ոչ թե դատաստանի քննությանը չեն դիմանա, այլ դատապարտությանը, քանզի այժմվանից իսկ դատապարտված են: Ինչպես մարդասպանը, երբ բանտ է ընկնում, դատավորի ատյան են տանում ոչ թե դատաստանի, այլ վերջնական վճիռը լսելու համար: Սա է Դավիթ մարգարեի խոսքի իմաստը:

Եթե անհրաժեշտ է մարգարեների վկայությունը, ապա վկայակոչենք Հոբ Երանելիին, որ ասում է. «Քանի որ գիտեմ՝ հավերժական է Նա, ով երկրի վրա պիտի փրկի ինձ՝ հարություն տալով մարմնիս» (Հոբ 19:25-26): Իսկ Եսայի մարգարեն ասում է. «Տեսե՛ք և թող ուրախանան ձեր սրտերը, ձեր ոսկորները թող դալար ճյուղերի պես զվարճանան. և Տիրոջ ձեռքը կճանաչի Իր երկյուղածներին (ահա արդարների հարությունը), և կսպառնա անհավատներին (ահա մեղավորների հարությունը)» (Եսայի 66:14):

Եվ ի՞նչ կարիք կա դիմել մարգարեների վկայությանը. ահա Ինքը` մարգարեների Տերը, ասում է. «… կգա ժամանակ, երբ բոլոր նրանք, որ գերեզմաններում են, կլսեն նրա ձայնը և դուրս կգան. ովքեր բարի գործեր են արել՝ կյանքի հարութեան համար, իսկ ովքեր չար գործեր են արել՝ դատաստանի հարության համար» (Հովհ. 5:28-29): Ահա ասում է բոլորը, և ոչ թե` ոմանք: Եվ ովքեր բարիք գործած կլինեն` սա ասում է արդարների համար, և ովքեր չարիք գործած կլինեն` ասում է մեղավորների համար: