Այո՛, Սավուղը, տեսնելով Դավթի վերոհիշյալ վեհանձն արարքը և օրինակելի հավատարմությունը, թեև որոշակիորեն խոստովանում է նրա արդար լինելը, սակայն ուղղվելու փոխարեն նա, մինչ այդ ժամանակ անկարող հասնելու իր չար նպատակին, նեղսրտած, Դավթի կնոջը՝ Մեղքողին, ուրիշին է կնության  տալիս:

Իրոք, այս արարքը  մեծ անարգանք և անպատվություն էր և´ Սավուղին, և´ նրա աղջկան, սակայն հիշյալն իր թշնամության կիրքը հագեցնելու համար հանձն է առնում  այդ անպատվությունը:

Դավիթն էլ նորից գալիս է Զիփ քաղաքի մերձակա անապատում գտնվող Եքեղատի բլուր և բնակվում այնտեղ: Այդ քաղաքի բնակիչները, ինչպես անցյալում, այդպես էլ այժմ, վախից Սավուղին տեղյակ են պահում Դավթի գալու մասին: Սա էլ անմիջապես երեք հազար զորքով գալիս  և բանակ է զարկում Դավթի գտնվելու վայրի մոտ: Դավիթը, սա իմանալով, գաղտագողի գնում է Սավուղի վրանի համար հատկացված վայրը և ամենայն զգուշությամբ քննում և տեղեկանում է ամեն ինչին:

Դրանից հետո՝ հենց նույն գիշերը, Դավիթը մեկի ընկերակցությամբ մտնում է Սավուղի զորքի մեջ, և երբ Սավուղը քնած էր՝ գլխավերևում գետնի մեջ մխրճված նիզակն ու ջրի սափորը կողքին, նրա զորավար Աբենները և ամբողջ զորքն էլ նրա շուրջը խոր քուն  էին մտել, հաջողեցնում է մտնել նրա վրանը:

Այդ ժամանակ Դավթի ընկերը իսկույն ցանկանում է սպանել Սավուղին, Դավիթն արգելում է՝ ասելով. «Ո՞վ կարող է տիրոջ կողմից թագավոր կարգված մարդու վրա ձեռք բարձրացնել և թողություն գտնել, թող Աստված խրատի նրա, թող բնական մահով կամ պատերազմելիս մահանա, քա´վ լիցի, որ ես թագավորի վրա ձեռք բարձրացնեմ», և միայն Սավուղի նիզակն ու ջրի կուժը վերցնելով՝ մեկնում է:

Արդարև, Դավթի այս արարքը մեծ համարձակություն էր, քանի որ երեք հազար մարդու մեջ մտնելն ու ընկերոջ հետ վիճաբանելը մեծ վտանգ էր: Սակայն մի´ մտածիր, թե չէր խորհում այդ վտանգի մասին, այլ մանավանդ Տիրոջ զորությանն ու արդարությանն ապավինելով՝ քայլում էր առաջ՝ ոչ թե իր հակառակորդին վնասելու դիտավորությամբ, այլ իր հավատարմությունը նրան հայտնելու:

 Արդյոք այս դեպքը արդարացում չի՞ լինում Դավթի համար, քանի որ Աստծու զորությամբ այդ բազմությունից ոչ մեկը չի արթնանում և  չի իմանում նրա գալու և գնալու մասին, և նրա առաքինությունն ու Սավուղի չարությունը ամբողջ աշխարհին հայտնելու համար Տիրոջից, որպես Դավթի փրկության շնորհ, բոլորի վրա մի ծանր քուն և թմրություն է իջնում (Ա Թագ. 26: 16):

Սրանից բացի, երբ Դավիթը բանակից դուրս է գալիս, մի բարձր տեղ կանգնելով՝ ձայն է տալիս, որ զորքն աթնանան, և Աբենների անունը տալով՝ հարցնում է, թե ինչու չի պատասխանում: Սրանից էլ զարթնելով՝ Աբենները ցանկանում է տեղեկանալ, թե ով է իրեն կանչում։ Ահա այդ ժամանակ Դավիթը, նրան հանդիմանելով, ասում է. «Ո՛վ Աբեններ, քեզ նման քաջ Իսրայելում ո՞վ կա, և ինչո՞ւ չես պաշտպանում թագավորին, քանի որ մեկը զորքի մեջ մտավ, որպեսզի սպանի թագավորին. արածդ լավ բան չէ: Տերը գիտի, որ դուք արժանի եք մահվան: Ահա ինձ մոտ են այն նիզակն ու ջրի կուժը, որոնք թագավորի գլխավերևում էին»:

Դավթի՝ այս խոսքերը ասելու ժամանակ  Սավուղը, նույնպես արթնանալով, տեսնում է, որ նիզակն ու ջրի կուժը չկան, և Դավթի ձայնը լսելով՝ ասում է. «Ո´վ իմ որդի Դավիթ,  սա քո՞ ձայնն է»:

Դու Սավուղի խորամանկությա´նը նայիր. բանակ հավաքելով՝ Դավթի դեմ է դուրս գալիս նրան սպանելու նպատակով, երբ նրա ցանկացած և փնտրած հնարավորությունը Դավթի ձեռքն է անցնում, և վերջինս չի վնասում նրան, միայն այն ժամանակ է նրան իմ որդի անվանում: Դավիթը, իրեն նրա ծառա անվանելուց բացի, դարձյան սրտառուչ խոսքերով և եղանակով այսպես է պատասխանում. «Ո՛վ իմ տեր, ինչո՞ւ ես ընկել ծառայիդ ետևից, ի՞նչ հանցանք եմ գործել, եթե Աստված է քեզ իմ դեմ ուղարկել,  թող քո զոհը լինեմ, իսկ եթե մարդկանց թելադրանքով է, թող նզովյալ լինեն նրանք, ովքեր ինձ, իսրայելացիների երկրից զրկելով, կռապաշտների երկիր են քշում, որտեղ ակամա թափառում եմ: Սակայն իմացի՛ր, որ Տերը չի ցանկանում, որ իմ արյունը գետնին թափվի,  դու՝ իսրայելացիների թագավորդ, իմ դեմ դուրս գալով, ես էլ գիշատիչ թռչունի ձեռքից փախչող թռչունի նման լեռներն եմ փախչում»:

Սավուղը, սույն խոսքերը լսելով, ինչքան էլ Դավթին թշնամի, սակայն հասկանում է, որ իրավունքը նրա կողմն է, ուստի պատասխան չունենալով՝ ակամա զղջում է: Մանավանդ խոստովանելով, որ հանցավոր է, ավելացնում է. «Արի՛, որդի´ս, այլևս չարիք չեմ անի քեզ» (Ա Թագ. 26:21):

Սակայն Դավիթը, վստահությունը կորցնելու լուրջ պատճառներ ունենալով, պատասխանում է. «Թող մեկը գա և տանի թագավորի նիզակն ու ջրի կուժը, Աստված թող յուրաքանչյուր մարդու ըստ նրա սրտի և գործերի  վարձատրի, ինչպես ես քեզ արեցի, այդպես էլ թող Աստված ինձ անի և ինձ ազատի ամեն մի նեղությունից»: Թեև այն ժամանակ Սավուղն օրհնության մի քանի խոսք է ուղղում Դավթին (Ա Թագ. 26:25), սակայն նա առանց կարևորություն տալու մեկնում է այնտեղից. Սավուղը ևս առանց հետապնդելու վերադառնում է իր տեղը: