Անհնազանդության պատճառով նրա անձի մեջ մարմնավոր ցանկությունները այլևս հոգուն չհնազանդվելով, իսկույն մեղքի խլրտոց զգաց և ամոթի պատճառով թզենու տերևներով ծածկվելու անհրաժեշտությունը ունեցավ:

Իրեն տրված չափից ավելի գիտություն ստանալով՝ Աստծո նման բարին ու չարը իմանալ ուզելու փոխարեն, իր ունեցած սուր հիշողության զորությունը տկարացավ և մահվան վճիռ արձակվեց: Աստծուն կասկածելով՝ փոխարենը սատանայի գերին դարձավ: Պտղի գեղեցկությունը և համեղությունը ախորժելով՝ մարմնի կամ անձի վրա տեսակ-տեսակ ախտերի ենթարկվելով հանդերձ, ստիպված եղավ ապրուստն էլ տքնելով ձեռք բերել: Վերջապես կնոջ սերը Աստծո պատվիրանից բարձր համարելու համար էլ դրախտից արտաքսվելով՝ աշխարհի վիշտը կրելու դատապարտվեց:

Արդարև բոլոր մարդիկ, տղամարդիկ և կանայք, հիշյալ պատիժներին և ախտերին ենթարկվեցին, սակայն կանաց սեռին նաև ցավով զավակ ծնելու պատիժը տրվեց (Ծննդ. Գ 7): Այս պատճառով կինը պարտավոր է իրեն վիճակված նեղություններին և տրտմություններին ամեն կերպ համբերելով՝ միշտ իր ամուսնուն հնազանդ լինել: Երբեք մի՛ ասա, թե մենք ոչ մի բանից տեղյակ չլինելով հանդերձ, միայն Ադամի պատճառով ենք այսքան նեղություն կրում: Այո՛, մեղք գործողը Ադամն էր, սակայն պատիժը տվողը Աստված է, և Նա արդարադատ լինելով՝ ոչ ոքի չի զրկում և անիրավություն չի անում, մեկի հանցանքի փոխարեն երբեք ուրիշին չի պատժում: Սրա մեջ մի խորին գաղտնիք կա, որի մեջ մարդու միտքը անկարող է թափանցել: Միայն այսքանը գիտենք, որ Ադամը մարդկության նախահայրն էր, հետևաբար իր սերունդը ևս իր հետ մեղավոր համարվեց (Սաղմ. ՃԵ 6): Օրինակ՝ եթե ծնողները բորոտ լինեն, բնականաբար նրանց սերունդը նույնպես բորոտ կլինի, ինչպես նաև թունավոր որթատունկի գինին նույնպես թունավոր է լինում:

Հիշի՛ր, ինչպես որ դու ոչ մի բանից տեղյակ չլինելով մեղավոր դարձար, նույնպես էլ՝ ոչ մի բանից տեղյակ չլինելով փրկության արժանացար: Որովհետև մեր Տերը՝ Հիսուս Քրիստոսը, Ադամից մեզ ժառանգություն հասած հոգևոր մահից, այսինքն սկզբնական մեղքից մեզ փրկելով, Ադամի կորցրածը վերստին մեզ շնորհեց: Մանավանդ, որ Նրա շնորհներով շատ այլ ուրիշ հոգևոր բարիքներ մեզ վիճակվեց (Հռոմ Ե 14): Սակայն մարմնի մահը և աշխարհի ցավերն ու վշտերը մնացին, որպեսզի մարդը աշխարհում նրանց գոյությամբ կարողանա առաքինություններին վարժվել և կատարելության մեջ  զարգանալ և այլևս երբեք Աստծո հրամաններին և օրենքներին դեմ չգործի: Ուրեմն, ո՛վ մարդ, Ադամին մի՛ մեղադրիր, այլ հակառակը՝ Հիսուս Քրիստոսից, մեր Տիրոջից գոհ և շնորհակալ եղիր, և մեղքից հեռու մնա, որպեսզի դժոխքի տանջանքների չդատապարտվես:

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902