Աստված անըմբռնելի է

Քրիստոսի ծնունդից շատ առաջ Սիցիլիայում մի տիրակալ կար՝ Հիերոն անունով: Նա իմաստուններ ուներ իր պալատում, որոնց մեջ Սիմոնիդն էր առանձնանում:

Մի անգամ Հիերոնն ասաց նրան.

- Սիմոնի՛դ: Լարի՛ր ողջ իմաստությունդ և բացատրիր ինձ, թե ինչ է Աստված:

- Դժվար հարց ես ինձ առաջարկում, իմ տիրակալ,- պատասխանեց իմաստունը,- թույլ տուր մեկ-երկու օր մտածել:

- Լավ,- համաձայնեց Հիերոնը:

Անցավ երկու օր: Սիմոնիդն արքայի մոտ եկավ և պատասխանելու փոխարեն ևս չորս օր խնդրեց:

Չորս օրն էլ անցավ, իսկ Սիմոնիդը կրկին ժամանակ խնդրեց:

- Արքա՛, ևս ութ օր շնորհիր:

Հիերոնը խոժոռվեց.

- Կատակում ես, Սիմոնիդ: Այսպես որ գնա, շուտով տասնվեց օր կխնդրես մտածելու համար, հետո՝ երեսուներկու: Վերջապես ե՞րբ ես ինձ վերջնական պատասխան տալու:

- Կռահեցիր, տիրակալ,- հանգիստ ասաց Սիմոնիդը,- երբ ութ օրն անցներ, ես տասնվեցն էի խնդրելու, որ մտածեմ, հետո՝ երեսուներկուսը, այնուհետև՝ վաթսունչորսը և այդպես ժամկետն անվերջ կրկնապատկելու էի: Իսկ ինչ վերաբերվում է պատասխանին, ապա ինձ թվում է, որ արդեն տվել եմ քեզ:

- Ինչպե՞ս թե,- զարմացավ Հիերոնը,- Դու ինձ դեռևս ոչինչ չես ասել Աստծո մասին, այլ անընդհատ ժամանակ ես խնդրել:

- Հենց դա էլ իմ պատասխանն է,- ասաց իմաստունը,- Տեր իմ, ոչ ոք ի զորու չէ պատասխանելու քո հարցին: Որքան ավելի շատ ես դրա մասին մտածում, այնքան ավելի քիչ ես հասկանում և ստիպված ես նորանոր ժամկետներ խնդրել: Այդ հարցը սարի պես է: Հեռվից նայելիս այն հսկայական է թվում, իսկ որքան ավելի ես մոտենում այն այնքան ավելի է բարձրանում ու աճում, և դու նրա առջև քեզ այնքան փոքր, խեղճ ու ոչնչություն ես զգում: Եվ եթե սարը չես կարող ձեռքերիդ մեջն առնել ու ծածկել ափով, ապա ինչպե՞ս ես կամենում ուղեղով ընդգրկել նրան, ով և՛ սարն է ստեղծել և՛ մարդուն:

Հիերոնը հասկացավ Սիմոնիդի խոսքերը, աչքերը երկյուղածությամբ երկինք հառեց ու շշնջաց.

- Այո՛: Աստված անըմբռնելի է:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի