Մի անգամ երկրաբանն անապատի միջով իր ճամբարն էր վերադառնում, սակայն ավազահողմի մեջ ընկավ, շեղվեց ճանապարհից ու սկսեց ավազների մեջ թափառել: Իր մոտ եղած ջուրն արդեն վերջանում էր և ուժերն էլ սպառվում էին:
Նա բարձրացավ ավազաբլուրի վրա ու մի փոքրիկ օազիս տեսավ՝ աղբյուր, մի քիչ խոտ ու ցածրիկ մի թուփ: Երկրաբանը մի քանի օր ապրեց այնտեղ՝ իր վերջին բլիթով սնվելով: Նա արդեն վախենում էր ջրից հեռանալ, քանի որ վստահ չէր, որ ուժերը կբավարարեն ճամբար հասնելու կամ, անհաջողության դեպքում, ետ՝ աղբյուրի մոտ վերադառնալու համար: Այն ժամանակ նա մտածեց ու վերջնական որոշում կայացրեց. «Ավելի լավ է աղբյուրի մոտ մեռնել, քան թափառել ավազների մեջ»:
Երկրաբանը որոշեց մինչև վերջին շունչն այս որոշմանը հավատարիմ մնալ: Եվ, երբ արդեն փրկության հույսը կորցնում էր՝ մոտակայքով անցնող քարավանի ուղեկցորդները տեսան նրան ու փրկեցին:
«… ով մինչև վերջ համբերի, նա պիտի փրկվի» (Մտթ. 10:22):
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի