Ջրկիրը մի ծեր ավանակ ուներ: Ավանակը երջանիկ կյանքի մասին էր երազում, բայց ջրկիրը ստիպում էր նրան շատ աշխատել և ոչ թե վարսակով էր կերակրում, այլ ծղոտով և այն էլ շատ քիչ քանակությամբ:
- Լսի՛ր, ջրկի՛ր, խղճում եմ կենդանուդ,- մի անգամ ավանակին նայելով ասաց պալատական ձիապանը,- նայիր, թե ինչ նիհար է և ինչպես է կքել բեռի ծանրության տակ, իսկ նա քո միակ կերակրողն է:
- Դու գիտես, թե ես ինչ եկամուտներ ունեմ,- պատասխանեց ջրկիրը,- իմ աշխատածով ո՛չ վարսակ կարող եմ գնել նրա համար, ո՛չ՝ գարի:
- Ուրեմն նրան մի քանի օր իմ ախոռում թող,- առաջարկեց ձիապանը,- ես կկերակրեմ նրան: Թող կուշտ սնվի մի քանի օր:
Այսպես ավանակը հայտնվեց խնամված արաբական նժույգների մեջ, որոնց ոտքերի տակ մաքուր ավազ էր լցված, իսկ մսուրներում՝ ընտիր գարի:
- Աստվա՜ծ իմ,- այդ ամենը տեսնելով տրտնջաց ավանակը,- որտե՞ղ է Քո արդարությունը: Ինչո՞ւ ես պետք է անուրով շրջեմ, սոված մնամ ու ծաղր ու ծանակին դիմանամ, իսկ նրանք՝ կյանքը վայելեն:
Հանկարծ փողի ձայնն ընդհատեց նրա դառը գանգատները: Վազքով եկած զինվորները թամբեցին ձիերին և նրանց վրա նստած սլացան մարտի: Իսկ հետո ավանակն ականատես եղավ իր նոր ընկերների վերադարձին: Ով կարողացել էր վերադառնալ կա՛մ կաղում էր, կա՛մ ուժասպառ խռխռում, կա՛մ էլ արյունաքամ լինում:
- Ներիր ինձ, Տե՛ր,- կամացուկ շշնջաց ավանակը,- այժմ հասկացա, որ չի կարելի տրտնջալ կյանքից: Յուրաքանչյուրն իր բաժինն ունի: Ոչինչ, որ ինձ գարի չեն տալիս, ես այլևս չեմ նախանձի արքայական նժույգների կուշտ կյանքին:
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի