Երկու առվակ

Մի փոքրիկ տղա, ծնողների հետ անտառում զբոսնելիս, մի զուլալ առվակ տեսավ: Խմեց մաքուր ջրից, իսկ հետո սկսեց խաղ անել: Մի ճյուղ վերցրեց ու սկսեց ջուրը պղտորել: Առվակի հատակը հողոտ էր և այդ պատճառով էլ ավազը, ծառից թափված տերևներն ու այլ աղբը ջրի երես ելան: Երբեմնի վճիտ առվակն անպիտան դարձավ խմելու համար: Երեխան դադարեց խաղալ, ջրի մեջ նետեց ճյուղն ու վազեց մայրիկի մոտ:

Իսկ բարձրաբերձ լեռներում մեկ այլ տղա նույնպես փորձեց լեռնային առվակի հետ խաղալ: Նույնպես ցանկացավ ջուրը ճյուղով պղտորել: Սակայն առվակի հատակը քարքարոտ էր և նա, ճյուղը կոտրելով, հեռացավ՝ այդպես էլ իր ուզածին չհասնելով: Առվակի հոսանքն առաջվա պես մաքուր մնաց:

Ճիշտ նույն կերպ որոշ մարդիկ արտաքինից բարի ու գթասիրտ են թվում՝ պարզ առվակի պես: Սակայն փորձիր միայն այդպիսի մարդուն, թեկուզ պատահաբար, վիրավորել և կտեսնես, թե հոգու հատակից, անտառային վտակի աղբի ու տիղմի պես, ինչպես են բարձրանում մեծամտությունը, մանրախնդրությունը, հպարտությունն ու հին վիրավորանքները: Իսկ եթե մարդն անընդհատ Աստծո Խոսքն է սովորում ու դրա մասին մտածում, ապա Քրիստոսի խոնարհության օրինակն աստիճանաբար կոփում է առաքինի մարդուն խոնարհությամբ ու մեծ համբերությամբ, որոնց հանդիպելով՝ մարդկային տարատեսակ չարությունն ու թշնամանքը բարակ եղեգնիկի պես կոտրվում են:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի