Երկու ընկերն ու հովիվը

Ամռանը երկու ընկեր մոլորվեցին լեռներում: Նրանց մոտ եղած ջուրը վերջացավ ու սկսեցին ծարավից տառապել: Սակայն ճամփորդները հանկարծ դուրս եկան հովիվի խրճիթի մոտ, ով էլ մի դույլ մաքուր ու սառը ջուր հրամցրեց նրանց: Մի-մի բաժակ վերցրեցին ու սկսեցին խմել: Ընկերներից մեկն արագ ու մեծ կումերով էր խմում, իսկ մյուսը՝ փոքր ու դանդաղ:

Նա ով փոքր կումերով էր խմում՝ հագենալով, հարցրեց ընկերոջը.

- Ինչո՞ւ ես այդքան արագ խմում:

- Որպեսզի շուտ հագենամ: Իսկ դու ինչո՞ւ ես փոքր կումերով խմում:

- Որպեսզի հաճույքը երկարեցնեմ:

Եվ սկսեցին իրար հետ վիճել, թե ինչպես է ավելի լավ խմել:

Նրանց վեճը լսելով՝ հովիվը հաշտեցրեց ընկերներին:

- Երկու միջոցներն էլ լավն են,- ասաց նա,- քանի որ գլխավորը ծարավը հագեցնելն է, իսկ թե ինչպես՝ դա յուրաքանչյուրի անձնական գործն է:

«Իսկ այն ջուրը, որ ես նրան տալու եմ, նրա մեջ կլինի բխող ջրի աղբյուր հավիտենական կյանքի համար» (Հովհ. 4:14):

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի