Եվս մեկ կաթիլ…

Մի այգեգործ որոշում է անապատը դրախտ դարձնել: Սկզբում մի մատղաշ ծառ է տնկում ու մոտակա ջրհորից մշտապես այն ջրում: Ծառն աճում է, փարթամանում: Եվ մի օր էլ, երբ այգեգործն ուրախ գալիս է ծառը ջրելու համար, ջրհորը ցամաքած է լինում:
Այս մարդը հայացքը հառում է երկնքին ու խնդրագին ասում.
-Ո՛վ Երկնավոր Հայր, օգնի՛ր, որպեսզի այս մատղաշ ծառն անապատում չչորանա և իմ ջանքն ու աշխատանքն էլ ունայն չդառնա: 
Քիչ անց մի փոքրիկ թռչուն է մոտենում ու կտուցով մի կաթիլ ջուր է ցողում ծառի վրա:
Այգեգործը տխրում է և մտախոհ նստում ծառի մոտ: Այնուհետև ժպտում է և ասում.
-Աստված լսեց իմ աղաչանքը, և այժմ անձրև է տեղում:
Նայում է երկնքին ու հիացմունքով տեսնում աշխարհի տարբեր կողմերից հավաքված բազմաթիվ փոքրիկ թռչունների, որոնք պտտվում են երկնակամարում և որոնցից յուրաքանչյուրը ևս մեկ կաթիլ ջուր է ծառի վրա ցողում…

Երբեք պետք չէ վհատվել, եթե մեծ հնարավորություններ տրված չեն գործելու համար: Այն, ինչ դու անում ես, թեև կարող է շատ փոքր լինի, բայց աստվածային նախախնամության ծրագրված առաքելության ամբողջականության կարևոր մի մասնիկը լինի, առանց որի այդ ամբողջականությունը չէր լինի: Արդ, նույնիսկ այդ աննշան ու ամենափոքր բարի գործն է շատ կարևոր տիեզերական անսահմանության մեջ: Աստծո համար էականը գործի կամ առաքելության մեծությունը կամ փոքրությունը չէ, այլ տվյալ իրողության բովանդակությունը: 

Հովհաննես Մանուկյան