Երկու կրոնավորներ ուխտեցին խիստ ճգնությունների տրվել միասին, բայց հավասար անել բոլոր ճգնությունները, և ոչ մեկը մյուսից առավել ջանք չգործադրի: Այդպես էլ արեցին և ապրում էին Աստծուն հաճելի կյանքով ու ընտիր կենցաղավարությամբ: Սակայն եղավ այնպես, որ մեկը ընդհանրական վանքի վանահայր դարձավ, իսկ մյուսը մնաց իր մենակեցության մեջ և այդպես կատարեց իր ընթացքը, մինչև հասավ այն աստիճանին, որ մեծամեծ հրաշքներ էր գործում, քանզի դևեր էր հալածում, հիվանդներին բժշկում և գալիք դեպքերն էր մարգարեանում: Երբ այս ամենը տեսավ և լսեց նա, որ վանահայր էր դարձել, թե իր հետ ուխտադիր եղբայրն այդպիսի շնորհների է արժանացել, զարմացած մտածում էր, թե` երկուսս էլ միանման ենք տքնում և մեկս մյուսից առավել ոչինչ չենք անում. ինչ պե՞ս նա դարձավ հրաշագործ, իսկ ինքը` ոչ: Այնժամ հանդարտվեց մի քանի օր, մեկուսացավ մարդկանցից և ի խորոց սրտի աղաչեց Աստծուն և ասաց. «Աղաչում եմ քեզ, Տե՛ր, հայտնի՛ր ինձ, թե ինչո՞ւ իմ ընկերը հրաշքներ է գործում, իսկ ես ոչ մի այդպիսի շնորհ չստացա»: Այնժամ երևաց նրան Տիրոջ հրեշտակն ու ասաց. «Նրա համար այդ եղավ, որ նա հանուն Աստծո սիրո՝ համբերությամբ նստում է միայնակ և հառաչանքներով ու հեծությամբ է անցկացնում իր կյանքի օրերը, գիշեր ու ցերեկ ողբում է և միշտ քաղցի ու ծարավի մեջ է Աստծո սիրո համար, իսկ դու բազում հոգսերի ու խառնաշփոթի մեջ ես և բազում մխիթարություն ունես բազմաթիվ մարդկանցից: Այն ամենը, որ մարդկանց կողմից արվում է քեզ համար, բավական է քեզ փառքի ու պատվի համար և այլ բան հարկավոր չէ»:
«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի